Η αγάπη όμως δεν πονάει!!! Και ότι πονάει δεν είναι αγάπη!!!!

Μεγάλος έρωτας...σε ότι και αν ξεκινάμε γνωρίζουμε εξ αρχής τι μας προσφέρει και που θα καταλήξει. Έχουμε μια μικρή υπόνοια, μια μικρή σκέψη η οποία είναι και η σωστή. Από κει και πέρα διαθέτουμε και ελπίδα ότι ίσως είναι διαφορετικά τα πράγματα. Ίσως δεν τα σκέφτομαι σωστά και ίσως αλλάξει κάτι και τελικά βγω γελασμένος. Όμως η αλήθεια είναι πως αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ακριβώς όπως το ορίσαμε και το κατανοήσαμε την πρώτη στιγμή που το αντικρίσαμε.

Αφήνεις τον εαυτό σου να αγαπήσει. Έχεις την ανάγκη να αγαπήσεις. Αγαπάς όμως; Γιατί αλήθεια είσαι με κάποιον; Ξέρεις τι πραγματικά θέλεις; Αν γνωρίζεις τι θέλεις τότε ψάχνεις μόνο αυτό. Δεν καταναλώνεσαι σε ανούσιες σχέσεις που απλά σου προσφέρουν εφήμερη ευτυχία και ευτυχισμένα ψέματα. Θα μου πεις πρέπει κάποιος να είναι πολύ δυνατός και να διαθέτει ατσάλινη υπομονή για να το κάνει αυτό. Δεν διαφωνώ, όμως κάθε φορά που συμβιβάζεσαι με κάτι μην έχεις αυταπάτες μετά πως μπορεί να αλλάξει και μην νοιώθεις άσχημα γιατί πρώτον το ξέρεις εξ αρχής πως είναι εφήμερο και κατά δεύτερον δεν πρόκειται να σου προσφέρει τίποτα.

Άρα λοιπόν δεν έρχονται τα πάνω κάτω, ούτε αλλάζει τίποτα. Τι είχες τι έχασες που λέμε. Η αγάπη (μαζί με τον θάνατο) είναι το μόνο απόλυτο πράγμα στον κόσμο! Όταν λες πως αγαπάς, τότε αγαπάς. Μια μάνα π.χ. αγαπάει το παιδί της και μπορεί να κάνει τα πάντα γι αυτό. Οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αγάπη. Βλέπε Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Η αγάπη στην πιο αγνή και αυτούσια μορφή της. Σε αγαπάω σημαίνει σου χαρίζω την καρδιά μου, όχι "δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα", αλλά " ο κόσμος δεν έχει νόημα χωρίς εσένα".

Απόσταση;; πφφφ...
Υπάρχουν άτομα που δένονται μαζί με τον δεσμό του γάμου και ενώ ζουν στο ίδιο σπίτι αυτοί είναι έτη φωτός μακριά ο ένας από τον άλλον. Υπάρχουν επίσης άτομα που είναι ο ένας στην μια άκρη της γης και ο άλλος στην άλλη άκρη και όμως είναι τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο...

Όσο για την αλλαγή "έτσι που είσαι" ...
Οι περισσότεροι πιστεύουν πως αγαπάνε κάποιον επειδή είναι καλός, ωραίος, σωματαράς, κλπ. έχει καλά στοιχεία δηλαδή. Η αλήθεια όμως είναι πως αυτό που πραγματικά κάνει έναν άνθρωπο να ξεχωρίζει από τους άλλους είναι τα ελαττώματα του. Και είναι επίσης αυτά (τα ελαττώματα) που μας κάνουν να τον ερωτευτούμε και να τον αγαπήσουμε. Τί νόημα έχει λοιπόν να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον να μειώσεις τα ελαττώματα του; Αν τα καταφέρεις και τον αλλάξεις θα είναι άλλος άνθρωπος, δεν θα είναι αυτός που ερωτεύτηκες. Πετάξου όπου θέλεις χρυσή μου. Εγώ θα είμαι εδώ πάντα για σένα.

Κουραφέξαλα και μαλακίες δεν είναι... απλά καλύπτεις την ανάγκη της μοναξιάς. Της εφήμερης μοναξιάς. Λένε πως ένας μέσος άνθρωπος συναντάει τον έρωτα της ζωής του 3 φορές στη ζωή του. Αρκεί λοιπόν την μία από αυτές να αρπάξεις την ευκαιρία.

Δεν μπορώ να ξέρω γιατί κάποιος δεν αρπάζει την ευκαιρία αυτή. Ούτε γιατί απομακρύνεται από την αγάπη που τον ολοκληρώνει. Γιατί επιλέγει στην ουσία να είναι μισός άνθρωπος. Μπορώ ωστόσο να πω ότι με όλα τα πρότυπα και τις μαλακίες που μας έχουν πλασάρει και μας έχουν γαλουχήσει φοβόμαστε να αγαπήσουμε. Φοβόμαστε να ανοίξουμε την καρδιά μας, φοβόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Γιατί όποιος αγαπάει γνωρίζει τον εαυτό του. Άν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου και δεν γνωρίζεις ποιος είσαι πώς περιμένεις να σε αγαπήσει κάποιος; Τι να αγαπήσει σε σένα; Αυτό που του πλασάρεις και δεν ξέρεις ούτε εσύ ο ίδιος τι είναι;

Οι αμφιβολίες και η άγνοια, το να μην γνωρίζεις δηλαδή είναι όπως οι ανακλώμενες ακτίνες στο τζάμι. Μια προβολή της ακτίνας με χιλιάδες άλλες ακτίνες που ανακλώνται και αλλάζουν πορεία. Μερικές από αυτές κάνουν στροφή 180 μοίρες και ξαναγυρνάνε σε σένα. Δεν αποτελούν όμως ολόκληρο το φάσμα της ακτίνας. Είναι απλά μια προβολή της.

Υπάρχουν στιγμές δηλαδή που νοιώθεις ωραία και θες να αφεθείς σε κάποιον, του δίνεις κάποια πράγματα του εαυτού σου. Το πως τα δέχεται ο άλλος όμως έχει σημασία. Αυτά που για σένα είναι μικρά για τον άλλο μπορεί να είναι τεράστια. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Στην διαφορά αυτή της αντίληψης των πραγμάτων. Όταν εσύ μεγαλοποιείς μια κατάσταση τότε με το δίκιο σου μετανιώνεις μετά για τα αποτελέσματα των καταστάσεων. Μόνος σου τα μεγαλοποίησες, τα έφτιαξες τόσο ωραία στο μυαλό σου που δεν χωράνε αμφιβολίες.
Μην περιμένεις λοιπόν εξήγηση. Δεν υπάρχει. Και αν υπάρχει δεν θα την κατανοήσεις. "Εσύ να λες τέτοια πράγματα για μένα;; Δεν μπορώ να το πιστέψω". Διαφορετική οπτική γωνία, διαφορετικές αντικρουόμενες απόψεις.
Και μανά ξανά τα ίδια από την αρχή. Ανάγκη, κυνηγητό, παιχνίδι, καλοπέραση, απογοήτευση και πάλι ανάγκη. Φαύλος κύκλος. Μέχρι να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να σταματήσεις να αναλίσκεσαι σε σχέσεις που απλά ικανοποιούν την εφήμερη ανάγκη της μοναξιάς σου. Θα μου πεις τώρα τι ξέρεις εσύ; Η κάθε φορά είναι διαφορετική, και πονάει πάρα πολύ. Πονάει όμως ανάλογα με το πόσο ανάγκη το έχεις. Άν έχεις μεγάλη ανάγκη να αγαπηθείς και να ερωτευτείς τότε στο τέλος θα πονέσεις και περισσότερο.

Η αγάπη όμως δεν πονάει!!! Και ότι πονάει δεν είναι αγάπη!!!!

Ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις που μου δημιούργησες. (Γ.)

ΓΑΜΙΕΤΑΙ Ο ΔΙΑΣ!!!!

Θα είναι πολύ σύντομο ελπίζω το post αν και δεν ξέρω γιατί οι σκέψεις μπορεί να είναι μικρές αλλά για να τις εκφράσεις χρειάζονται πολλές λέξεις. Πώς θα μπορούσα να εκφράσω την αγανάκτηση και την απογοήτευση; Τους φόβους για το μέλλον; Για τα χαμένα όνειρα...

 Ξεκινάς με όνειρα και ελπίδες με άγνοια των προβλημάτων γιατί όταν είσαι μικρός δεν έχεις προβλήματα. Σκέφτεσαι έναν ιδανικό κόσμο στον οποίο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, κανένας συμβιβασμός, κανένα λάθος. Μόνο ευτυχία, αρμονία και χαρά υπάρχει. Τα αισθήματα είναι σε απόλυτη αρμονία με την ροή της ζωής και τα όνειρα που κάνεις. Άν και αυτά εδώ που τα λέμε κινούνται γύρω απο τα συναισθήματά σου και σε όρια που ορίζει η παιδκή σου φαντασία τα οποία δεν ξεπερνούν τον ονειρικό κόσμο που εσύ έχεις φτιάξει με το μυαλό σου.

Που να φανταστείς πως όταν μεγαλώσεις θα πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό; Που να φανταστείς πως παράγοντες όπως η δουλειά και το χρήμα θα επηρεάζουν τα συναισθήματά σου, θα καθορίζουν τα όρια και τα σύνορα των ονείρων σου και θα είναι πρωταρχικά στοιχεία της ζωής σου. Που να φανταστείς πως μπορούν ακόμα και τις ιδέες σου να αλλάξουν και τον χαρακτήρα σου.

Η αγάπη που κινεί τον παιδικό σου κόσμο σιγοχάνεται και σβήνει και σε αφήνει έρμαιο των δευτερευόντων αναγκών σου. Τα συναισθήματα, τα αισθήματα και οι αξίες μας ως άνθρωποι, αυτά τα ωραία και απλά πράγματα που μας ευχαριστούν και μας κάνουν να νοιώθουμε άνθρωποι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Το πρότυπο του ανθρώπου είναι αυτό του επιτυχημένου επαγγελματία που φοράει κοστούμι και γραβάτα, διαχειρίζεται άπταιστα τον λόγο και έχει ένα τέλειο κοινωνικό προφίλ. Επιτυχημένος...
Επιτυχημένος θεωρείται κάποιος που προσέχει την εμφάνισή του, φοράει ακριβά ρούχα, ακριβά κοσμήματα, περιποιείται τον εαυτό του και βγάζει αρκετά λεφτά ώστε να τον συντηρούν και να του καλύπτουν όλες του τις ανάγκες. Ποιές ανάγκες;;;

Πρέπει να φτάσω στα 30 για να καταλάβω πως μεγάλωσα με λάθος πρότυπα και ιδέες; Πρέπει να περάσω απο χιλιάδες σχέσεις για να καταλάβω πως αυτό που πραγματικά μου φταίει στο να είμαι και να νοιώθω μόνος δεν είναι κανείς άλλος παρά ο εαυτός μου;   Πρέπει να περάσει μια ζωή ολόκληρη για να καταλάβω πως η ζωή μου δεν μου πρόσφερε τίποτα; Γιατί όλος αυτός ο αποπροσανατολισμός;

Πρέπει να κάνω 30 χρόνια σπουδές να γίνω αυτό το κάτι που όλοι θέλουν απο μένα να γίνω για να διαπιστώσω πως τελικά είμαι ένα τίποτα;

Ευτυχώς που υπάρχει η αγάπη. Φάρος στις δύσκολες στιγμές που περνάμε. Είμαι τυχερός. Εύχομαι όλοι σας να γίνεται τυχεροί, όσοι δεν είστε. Είναι πολύ δύσκολο μονοπάτι για να το περπατήσεις μονάχος.

Ένα τελείως διαφορετικό νόημα.

"Jeanny, quit livin' on dreams
Jeanny, life is not what it seems
Such a lonely little girl in a cold, cold world
There's someone who needs you
Jeanny quit livin' on dreams
Jeanny, life is not what it seems
You're lost in the night
Don't wanna struggle and fight
There's someone who needs you"

Η πρώτη αλήθεια είναι πως διαβάζοντας αυτούς τους στίχους κάποιος, φαντάζεται πως υπάρχει μια κοπέλα η οποία πλέον ζεί στα όνειρα και δεν μπορεί ο πρωταγωνιστής να την βγάλει απο το μυαλό του. Θρηνεί τον χαμό της, και υποφέρει καθώς δεν μπορεί να την ξεπεράσει. Την βλέπει συνέχεια στα όνειρά του και του λείπει. Τονίζει δε πως πρέπει να σταματήσει να ζεί στα όνειρα. Ίσως μια αντίθεση εδώ μιλώνατς στην Jeanny, λέει στον εαυτό του να σταματήσει να ζεί στα όνειρα εφόσον αυτή έχει πεθάνει και πρέπει να συνεχίσει την ζωή του.

Η δεύτερη αλήθεια είναι πως για να καταλάβεις το νόημα του τραγουδιού το οποίο δεν έχει ουδεμία σχέση με το παραπάνω σχόλιο, πρέπει να γνωρίζεις γερμανικά. Η ιστορία λοιπόν έχει να κάνει με έναν ψυχασθενή. Έναν τρελά ερωτευμένο άντρα, ο οποίος απαγάγει μια κοπέλα 19 χρονών. Είχε γίνει μεγάλος ντόρος στην Αυστρία όταν είχε κυκλοφορήσει το τραγούδι και μάλιστα απαγορευόταν να το παίξουν πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί. Αυτό επειδή την δεκαετία του 80 είχαν πολλές περιπτώσεις απαγωγών. 


Είχαν γίνει πολλές διαμάχες ωστόσο για το τι πραγματικά θέλει να πεί το τραγούδι και ποια ήταν τελικά η κατάληξη της ιστορίας, αν έζησε η κοπέλα η όχι. Το τραγούδι αποτελεί μέρος μια τριλογίας (προσωπική άποψη τα άλλα δυο μέρη δεν αξίζουν) και απλά μας αφήνει με την περιέργεια. Ωστόσο στο δεύτερο μέρος το jeanny 2 ( Coming Home) λέει πως η κοπέλα είναι ζωντανή. Για το τρίτο μέρος δυστυχώς δεν μπορώ να μιλήσω με ακρίβεια καθώς δεν υπάρχει official έκδοση του τραγουδιού. Ο Τραγουδιστής πέθανε πριν την κυκλοφορία του τραγουδιού και αφού είχε αλλάξει δισκογραφική εταιρία. Το 3ο μέρος που κυκλοφόρησε υποτίθεται πως είναι απο ηχογράφηση του καλλιτέχνη πρίν πεθάνει. 


Σας παραθέτω το τραγούδι και τους στίχους μεταφρασμένους στα αγγλικά.






NOTE: Lines in italics were in English in the original German version.

Jeanny, Jeanny...

[spoken] Newsflash, newsflash...

“Official government reports...” (all in English)

Jeanny, Jeanny...

Jeanny, come, come on
Stand up please
You're getting all wet
It's getting late, come
We must leave here
Out of the woods
Don't you understand?

Where is your shoe?
You lost it
When I had to show you the way
Which of us lost?
You, yourself?
I, myself?
Or... we ourselves?

Jeanny, quit livin' on dreams
Jeanny, life is not what it seems
Such a lonely little girl in a cold, cold world
There's someone who needs you
Jeanny quit livin' on dreams
Jeanny, life is not what it seems
You're lost in the night
Don't wanna struggle and fight
There's someone who needs you

It's cold
We must leave here
Come
Your lipstick is smeared
You bought it and
And I saw it
Too much red on your lips
And you said, “Leave me alone”
But I saw right through you
Eyes say more than words
You need me, don't you, hmmmh?
Everyone knows, that we're together
From today,
Now I can hear them, they are coming!

They're coming!
They are coming to get you.
They won't find you.
Nobody will find you!
You're with me.

Jeanny quit livin' on dreams...

[spoken] Newsflash:
In the last months the number of missing persons has dramatically increased. The latest account from the local police reports another tragic case. It is a matter of a nineteen year old girl who was last seen two weeks ago. The police have not excluded the possiblity that a crime has been committed.

Jeanny...

Jeanny, quit livin' on dreams...

Κυνηγώντας ένα όνειρο καταλήγουμε να κυνηγάμε τον εαυτό μας!

"Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει."

Γουλιέλμος Β' της Οράγγης, 1672-1702, Κυβερνήτης Κάτω Χωρών, Βασ.της Αγγλίας

Τι είναι αλήθεια αυτό που ψάχνουμε στη ζωή μας; Πόσο παλεύουμε για να κατακτήσουμε τους στόχους μας και πόσο ξεφεύγουμε απο τον δρόμο μας; Γιατί κυνηγάμε ένα άπιαστο όνειρο και πως ξέρουμε πως ο στόχος που θέτουμε δεν αντιστοιχεί σε αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε; Είμαστε τελικά τόσο σίγουροι για τις ανάγκες μας; Για την απόλυτη ανάγκη; Όταν νοιώθουμε πως τα δίνουμε όλα και δεν παίρνουμε τίποτα...

Eίναι πολύ απλό αλήθεια αλλά κανείς δεν το σκέφτεται. Σάν άνθρωποι ψάχνουμε κάτι το ανώτερο, μια δύναμη που θα μας ταρακουνίσει και θα αλλάξει την ζωή μας. Είμαστε έρμαια της αγάπης. Έχουμε γεννηθεί για να αγαπάμε εν μέσω αγάπης. Αγαπάμε όμως αληθινά;

Ψάξε μέσα σου καλά και σκέψου ποιοι είναι οι λόγοι οι οποίοι σε κρατάνε στην σκιά του ατόμου που θέλεις. Δες πραγματικά τα συναισθηματά σου και θα ανακαλύψεις πως δεν τον θέλεις πραγματικά.

Η αγάπη όντας συναίσθημα, το καλύτερο απ' όλα, συχνά αν όχι πάντα διαστρεβλώνεται απο τον ανθρώπινο νού. Λες πως αγαπάς κάποιον ο οποίος δεν σου δίνει σημασία, λες πως αγαπάς κάποιον ο οποίος δεν γνωρίζει τι σημαίνει αγάπη, λες πως αγαπάς κάποιον ο οποίος αγαπάει κάποιον άλλο, λες πως αγαπάς κάποιον ο οποίος αγαπάει μόνο τον εαυτό του και ούτω καθεξής.

Γιατί άραγε αγαπάμε κάποιον; Επειδή μας προσφέρει υλικά αγαθά; Επειδή είναι πιο όμορφος απο κάποιον άλλο; Επειδή τρέχει πιο γρήγορα απο κάποιον άλλο; Η απάντηση είναι όχι. Δεν αγαπάμε κάποιον σε σύγκριση με κάποιον άλλο. Αυτό δεν είναι αγάπη, είναι σύγκριση.

Αγαπάμε κάποιον επειδή μας κάνει να αισθανόμαστε ωραία, μας κάνει να αισθανόμαστε ο εαυτός μας, μας κάνει να γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα, επειδή μας αγαπάει γι αυτό που είμαστε.

Άν εμείς δεν έχουμε αυτογνωσία τότε δεν μπορούμε να αγαπήσουμε διότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε, τι πραγματικά θέλουμε. Έχουμε λοιπόν την απαίτηση απο κάποιον να μας αγαπήσει, να αγαπήσει εμάς, να αγαπήσει κάτι το οποίο ούτε εμείς οι ίδιοι δεν αγαπάμε πραγματικά γιατί δεν γνωρίζουμε τν υφή του, δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας.

Να είσαι ευτυχισμένος σημαίνει να μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου χωρίς να τρομάξεις.

Walter Benjamin, 1892-1940, Γερμανός φιλόσοφος

Ψάχνοντας λοιπόν τον εαυτό μας τείνουμε να λέμε πως αγαπάμε κάποιον επειδή αναγνώρισε σε εμάς ένα στοιχείο που δεν έχει αναγνωρίσει κανένας έως τώρα είτε αυτό είναι όμορφα μαλλιά είτε ένα χαμόγελο είτε το στύλ είτε μια ευχάριστη ομιλία είτε ένα ωραίο μπούστο κλπ.

Όταν λοιπόν αυτός μας ωραιοποιεί ένα απλό ή και πολύπλοκο στοιχείο του εαυτού μας τότε φοράμε παροπίδες και μπαίνουμε στη διαδικασία που δεν έχει τέλος. Στο κυνήγι της ευτυχίας. Άσχετα με το αν πραγματικά μας αγαπάει εμείς κολάμε στο στοιχείο αυτό που μας έκανε να λάμψουμε προς στιγμήν και ξεχνάμε το είναι μας. Ξεχνάμε πόσο ωραίοι είμαστε, τι μπορούμε να καταφέρουμε και τι αξίζουμε. Κυνηγάμε την ευτυχία ενός ψέμματος.

Όταν εν τέλει καταλαβαίνουμε πως όλα ήταν άδικος κόπος τότε δίνουμε στον εαυτό μας την επιλογή του λάθους, δικαιολογούμε τις χαμένες καταστάσεις και στη συνέχεια κυνηγάμε ένα άλλο ψέμμα.

Με λίγα λόγια, κυνηγάς κάποιον ο οποίος δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτα μόνο και μόνο επειδή φαντάζεσαι την ζωή μαζί του ζωή γεμάτη ροδοπέταλα. Ονειρεύεσαι πως θα σου δώσει πράγματα τα οποία δεν μπορεί να σου δώσει. Κολλάς μαζί του γιατί πιστεύεις πως κανένας άλλος δεν μπορεί να σου προσφέρει ευτυχία. Σύμφωνα με τα κριτήρια που έχεις θέσει εσύ για το όνειρό σου. Δεν βλέπεις τις δυνατοτητές σου. Νοιώθεις ανασφάλεια ίσως για τον εαυτό σου...

Απο την άλλη αυτός που σε έχει στο περιθώριο είναι το ίδιο κολημένος με κάποιον άλλο όσο κολλημένη είσαι και εσύ με αυτόν. Ανασφαλής και αυτός χαμένος στις σκέψεις του. Πώς μπορεί να σου δώσει σημασία? Η καρδιά του ανήκει αλλού.

Θέσε στόχο στην καρδιά σου την αγάπη και δεν θα έχεις άλλες λοξοδρομίες. Θα αργήσεις αλλά θα βρείς αυτο που θέλεις. Και το σημαντικότερο, θα απαντηθεί η ερωτησή σου. Αλλά πλέον θα σου είναι άχρηστη μια τέτοια ερώτηση.

MONEY!!!

"Η επιθυμία να ανήκεις κάπου είναι, κατά κάποιον τρόπο, η επιθυμία να μην είσαι ο εαυτός σου". Eric Hoffer, 1902-1983, Αμερικανός συγγραφέας & φιλόσοφος.

Ξύπνησα σήμερα και το πρώτο πράγμα που είδα στην TV ήταν ένα απόσπασμα απο το θρυλικό BIG BROTHER με έναν στρατόκαυλο να κάνει γυμνάσια στους παίχτες. Η πρώτη σκέψη που πέρασε απο το μυαλό μου ήταν πως γίνεται οι άνθρωποι να μασάνε κουτόχορτο? Πώς γίνεται με τέτοια γνώση και τέτοια τεχνολογία να καταβροχθίζουμε αμάσητα όλη αυτή την άθλια και άγευστη τροφή που μας προσφέρεται.

Δεν είναι θέμα χαζομάρας, ούτε και αδιαφορίας, δεν είναι θέμα εξυπνάδας όμως ούτε και ωριμότητας. Είναι θέμα υποταγής. Το γνωστό "διαίρει και Βασίλευε".Έχουμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε ελεύθεροι , όμως όλοι μας είμαστε υποταγμένοι χωρίς να το γνωρίζουμε, όχι σε έναν μόνο βασιλιά αλλά σε πολλούς. Όλη μας η ζωή είναι μια συνεχής πάλη προς την ελευθερία.

"Οι πρώτοι άνθρωποι είχαν ερωτήσεις και ήταν ελεύθεροι. Οι επόμενοι άνθρωποι είχαν απαντήσεις και έγιναν σκλάβοι. Φτερωτός Αετός, Αρχηγός ινδιάνικης φυλής στην Αμερική"

Αρχή της υποδούλωσής μας είναι το χρήμα. Το θείο αυτό δώρο που εξουσιάζει τους πάντες και τα πάντα. Η αξία του είναι παραπάνω και απο αυτή της ανθρώπινης ζωής. Το χρήμα έχει υποδουλώσει τον κόσμο. Η αιτία είναι αυτή. Αφορμές υπάρχουν πολλές: Θρησκεία, φυλες (ρατσισμος, φυλετικες διακρίσεις), έθνικισμός... όλα υποκεινούμενα απο το συμφέρον κάποιων, κάποιων που αναζητούν πλούτο στη ζωή τους, ΧΡΗΜΑ.

"Ο πλούτος δεν είναι καρπός εργασίας, αλλά οργανωμένης και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας.
Frantz Fanon, 1925-1961, Γάλλος κοινωνικός φιλόσοφος"

Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς είναι δυνατόν να διαπρέψω και να γίνω λαμπρός άνθρωπος όταν οι αξίες που έχουμε δώσει στη ζωή μας έχουν σάπιες ρίζες? Αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας στοιχεία μεγαλοπρέπειας τα οποία ορίζονται σύμφωνα με κριτήρια όπως είναι το χρήμα, ο αγώνας για επιβίωση, η υπακοή κανόνων.

Το χρήμα σε βοηθάει να ζήσεις μια ζωή χαρισάμενη, πλούσια ζωή χωρίς πείνα και στέρηση. Ο αγώνας που όλοι μας κάνουμε είναι να αποκτήσουμε χρήματα έτσι ώστε να ικανοποιούμε όλες αυτές τις ανάγκες που δημιουργούνται απο το χρήμα. Και τέλος πρέπει να υπακούμε σε κανόνες, για τη εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, κοινωνία όχι ανθρωπιστική αλλά κοινωνία που κινείται γύρω απο το χρήμα. Δεν ξέρω για εσάς εμένα μου φαίνεται όλο αυτό σαν ένας φαύλος κύκλος.

Ακόμα και αυτοί που μας κυβερνάνε είναι υπόδουλοι του χρήματος. Προσκυνούν τον θεό τους, το χρήμα, και προσφέρουν ανθρωποθυσίες στο βωμό του.

"Ο πλούτος είναι ένα μέσο για την ελευθερία, αλλά το κυνήγι του πλούτου είναι ο δρόμος της υποδούλωσης.Frank Herbert, 1920-1986, Αμερικανός συγγραφέας επιστ. φαντασίας"

Σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχα με κάποιον ακούστηκε η έκφραση "Όποιος δεν δουλεύει είναι χαμένο κορμί". Είναι όντως έτσι όμως?

Όποιος δουλεύει μπορεί και προσφέρει στον εαυτό του τα προς το ζήν. Προσφέρει επίσης έργο στην κοινωνία. Καθορίζει όμως αυτό την αξία του ώς άνθρωπο? Όποιος προσφέρει έργο σε μια κοινωνία που απαρτίζεται απο κανόνες που έχουν χεσμένη την ανθρώπινη ζωή θεωρείται άνθρωπος? Και κάποιος που δεν δουλεύει επειδή η ίδια η κοινωνία τον έχει αποξενώσει και του έχει αφαιρέσει τα αναφαίρετα δικαιώματα της δουλειάς και της ζωής θεωρείται "χαμένο κορμί"?

"Το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για τα χρήματα είναι μερικές φορές η ελευθερία. Robert Louis Stevenson, 1850-1894, Σκωτσέζος συγγραφέας"

Όποιος δίνει αξία στο χρήμα είναι εργατικός, έξυπνος, δημιουργικός, δραστήριος κλπ. ενώ κάποιος που δεν δουλεύει θεωρείται τεμπέλης, αργόσχολος, αλήτης, χαζός, ηλίθιος, χαμένο κορμί. Μήπως εν τέλει έχουμε διαστρεβλώσει την έννοια της λέξης "ανθρωπιά" ? Μήπως δεν γνωρίζουμε στ' αλήθεια τι σημαίνει άνθρωπος? Μήπως ενώ νομίζουμε πως διαφέρουμε απο τα ζώα είμαστε τα πιο κτηνώδη και τρομακτικά απο αυτά? Όσο περισσότερο κυνηγάμε το χρήμα, τόσο περισσότερο χάνουμε την ανθρωπιά μας.

"Αν θέλετε να μάθετε τι πιστεύει ο Θεός για το χρήμα, απλώς ρίξτε μια ματιά στους ανθρώπους που το έδωσε. Dorothy Parker, 1893-1967, Αμερικανίδα συγγραφέας & ηθοποιός"







Θέλω να τελειώσω λέγοντας πώς στην εποχή μας είμαστε κατευθυνόμενοι μέσω των φιλοχρήματων, όλοι μας χρηματισμένοι και χρηματιζούμενοι.

"Όταν ήμουν νέος, νόμιζα ότι το χρήμα είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή. Τώρα που είμαι γέρος, το ξέρω.Oscar Wilde, 1854-1900, Ιρλανδός συγγραφέας"

MISFORTUNED

misfortuned are people like me
who let their life a wreck to be
they stand alone
and cry a lot
but they don't find
what they need to see
and they want to get strong
to fight with their mind and soul

but they find out they are misfortuned just like me
they were blind they could not see
i want to rule my feelings
i want to get strong

i want all in life to be just good to me
i don't want to be blind anymore
i want to see
i want to see
you can help
it's in your hand
i really need you
take my hand

Η αρχή μιας νουβέλας...Το τέλος της άγνωστο προς στιγμήν...to be continued...

Στο σκοτάδι δεν μπορώ να δω τίποτα. Η μοναξιά με σκοτώνει. Ακούω ανάσες αλλά δεν μπορώ να κρίνω απ’ αυτές. Ο ήχος είναι το μόνο κοντινό πράγμα στην πραγματικότητα. Το μόνο πράγμα που με κρατάει ακόμα ζωντανό. Η αίσθηση αυτή που τόσο αγαπάνε οι άνθρωποι έχει πλέον χάσει το νόημα για μένα και μισώ ακόμα και την ύπαρξη της. Στα βαθιά μονοπάτια των σκέψεων μου η μόνη εικόνα που αντηχεί είναι η εικόνα του τέλους μου.

Είναι ανούσιο να βλέπω πράγματα που αρέσκονται στην μονοτονία και την δηλητηρίαση της σκέψης. Αρρωσταίνω στη σκέψη πως η ουσία κρύβεται πίσω από το ορατό. Αυτός είναι και ο πνευματικός μου πόλεμος. Δεν γνωρίζω πόσες μέρες βρίσκομαι στο σκοτάδι και πόσες θα απομείνω ακόμα. Στηρίζονται στην αδυναμία μου για να με βασανίσουν όμως ευτυχώς η μεγαλοπρέπεια της συνήθειας είναι υπεράνω των αδυναμιών κάθε ανθρώπου. Ο λίγος πιστεύω αυτός καιρός που βρίσκομαι εδώ μου έμαθε ένα πράγμα το οποίο δεν μπορούν να στο διδάξουν ούτε στα καλύτερα πανεπιστήμια. Με έμαθε να ανακαλύπτω τον εαυτό μου από άκρη σ' άκρη. Κάποιος είχε πει πως δεν μπορείς να μάθεις τον άλλο αν πρώτα δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου. Φτάνω στο αποκορύφωμα της σκέψης μου συνέχεια αλλά ποιο το νόημα όταν δεν υπάρχει κανείς κοντά σου; Ποιος ο λόγος να μη δώσεις ένα τέλος οριστικό; Δυστυχώς η ευτυχώς η απάντηση στο μυστήριο είναι πιο δυνατή από τη θέληση του τέλους. Πολλές φορές σκέφτηκα να δώσω ένα τέλος κι όμως κάτι με κρατάει ζωντανό. Ξέρω πως δεν είναι η ελπίδα για το αύριο, έχω πάψει να ελπίζω εδώ και καιρό.

Δεν έχει καμία απολύτως σημασία να σκέφτομαι για το παρελθόν μου, τα όνειρα μου, τις χαμένες αγάπες, τη ζωή που έκανα. Αυτά είναι πράγματα που τα κάνει ο καθένας. Όντας βαρετά δεν θα προξενούσαν τον παραμικρό ενθουσιασμό στον καθένα. Σημασία έχει πως βρίσκομαι στο σκοτάδι. Κανένας δεν μπορεί να με ακούσει. Είμαι απόλυτα μόνος. Ο χρόνος δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Τι κι αν υπήρχε; Δεν μπορώ να καταλάβω ούτε πότε η μέρα γίνεται νύχτα, ούτε όταν ξημερώνει, ούτε αν γερνάω.. τι σημασία θα είχε άλλωστε. Δεν προσδοκώ τίποτα δεν ελπίζω σε τίποτα. Βρίσκομαι ξαπλωμένος με τα μάτια μου ανοιχτά στην αιώνια ηρεμία.

 Λίγο πριν σταματήσει να κυλάει ο χρόνος μπορούσα να ακούσω μερικές φορές πουλιά να κελαηδάνε, μπορούσα να διακρίνω πως τα όνειρα μου ήταν γεμάτα αισιοδοξία, ευχάριστα και επίμονα, μετά όμως αιώνια σιωπή, τα όνειρα χάθηκαν. Δεν μπορώ να καταλάβω πλέον ούτε πότε είμαι ξύπνιος η κοιμάμαι. Δεν έχει ούτε αυτό σημασία όμως. Το μόνο πράγμα που μου έχει απομείνει είναι οι σκέψεις μου. Αυτό τουλάχιστον δεν μπορούν να μου το στερήσουν και είναι ότι πιο αγνό μπορεί να έχει κάποιος. Χωρίς στερεότυπα και συμβιβασμούς, χωρίς όρια. Αυτή είναι που με κρατάει ζωντανό αν και σκέφτομαι πως πολύ γρήγορα θα χαθεί και αυτή.

Μου φαίνεται αλλόκοτο που κάνω σκέψεις σε μια γλώσσα που μου είναι αχρείαστη και άχρηστη, ακόμα και που σκέφτομαι ακόμα. Δεν μου είναι τίποτα χρήσιμο αλλά ούτε και άχρηστο. Δεν χρειάζομαι τίποτα. Είμαι απολύτως αυτάρκης απέναντι στον εαυτό μου. Δεν έχω ανάγκες για να ικανοποιήσω και ούτε ψάχνω για αυτές.

Η αιτία των σκέψεων μου αυτών δεν είναι η περιέργεια που κατακλύζει τον καθένα για τα άλυτα ερωτήματα της ζωής . Ίσως στην αρχή, όμως ο ενθουσιασμός δεν κράτησε παρά μόνο λίγες μέρες η λίγες στιγμές. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για ένα μέτρο προκαθορισμένο και μετρούμενο από όλους τους άλλους εκτός από μένα. Μπορώ να πω με σιγουριά όμως, την απόλυτη αυτή σιγουριά που συναντάς στους ανθρώπους σε στιγμές αγωνίας και πλήρους ψυχικής διαταραχής πως η αφορμή των σκέψεων αυτών ήταν μόνο η ψυχική αυτή ανάγκη της ιδίας της φυσιολογίας του ανθρώπου να φτάνει σε στιγμές δημιουργίας. Όσο δύσκολο και να ακούγεται δεν μου είναι εύκολο να εκφράσω την φυσική αυτή λειτουργία με απλοϊκές λέξεις, θα πρέπει να αρκεστείτε στην παραπάνω επεξήγηση. Είναι κάτι το ενδιάμεσο και συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Αυτό είναι και το μόνο κοινό στοιχείο που με συνδέει με τα υπόλοιπα νοήμονα όντα που αυτοαποκαλούνται άνθρωποι.

‘Άνθρωπος’ μια λέξη που αρμόζει μεγάλης σημασίας από όλους. Μία λέξη με δύναμη ισάξια με την αξία της δημιουργίας του σύμπαντος. Μια λέξη που περιβάλλεται από αυτογνωσία, αυτοκυριαρχία, ενθουσιασμό, σκέψεις, δύναμη, κύρος. Κι όμως μια απλή λεξούλα. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο εύκολο η δύσκολο είναι σε κάποιον να συνειδητοποιήσει την σημασιολογική έννοια της λέξης αυτής και την αντίληψη που πιθανώς του δημιουργείται όταν αυτοαποκαλείται ‘άνθρωπος’. Για μένα δεν είναι παρά μια απλή λέξη. Πολλές φορές έχω ακούσει κρατουμένους στα διπλανά κελιά να παραμιλάνε σε στιγμές τρέλας για δικαιώματα και φιλοδοξίες, για πράγματα θεάρεστα και ιδανικά που κυνηγάνε σε όλη τους τη ζωή χωρίς όμως να βλέπουν κάποιο αντίκρισμα.

Ελευθερία, μια έννοια όπως άκουσα που στις μέρες μας είναι ουτοπική. Μέσα στα βάθη της ψυχής μας υπάρχουν πολλά κοινά μυστικά που περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια για μια έστω στιγμή και να καταπνίξουν τον καημό που βρίσκεται μέσα στα σπλάχνα μας για να ικανοποιηθεί μια και μόνο ανάγκη, η ανάγκη της ολοκλήρωσης.’ Η ανάγκη αυτή που καταπνίγεται από πάμπολες άλλες ανάγκες μικρής σημασίας που ικανοποιώντας τες χάνεις την σημασία της ολοκλήρωσης’. Αυτή η φράση είναι η αποτίμηση μου στην κοινή φιλοδοξία των ανθρώπων που θεωρούν πως έχουν χάσει τα πάντα και έχει έρθει η στιγμή του τέλους για αυτούς. Μερικοί το αποδέχονται και φτάνουν σε ένα επίπεδο ηρεμίας που θα έλεγες πως κυριαρχεί μια απόλυτη γαλήνη παντού, ενώ άλλοι φτάνουν σε ένα στάδιο τρομαχτικής απόγνωσης που τους κάνει να τρέμουν συθέμελα.

Ποιος ο λογος να περιμενεις την υστατη στιγμη για να εκδηλωσεις τους κρυφους ποθους σου, όλα αυτά τα ομορφα πραγματα για τα οποια αξιζει να περηφανευομαστε. Ποιος ο λογος που τα κραταμε βαθια μεσα μας και ριζωνουν την καρδια μας τοσο που θα ελεγε κανεις πως την καταπνιγουν, μεχρι να ερθει αυτή η υστατη στιγμη που θα ανθισει ο καρπος και θα βγει από μεσα μας το ομορφο δροσερο ανθος. Γιατι κρυβομαστε από τον εαυτο μας. Γιατι θα πρεπει καποιος να μας κατακρινει για κατι που ο ιδιος δεν καταλαβαινει. Γιατι να μας κατακρινουν για κατι που εμεις οι ιδιοι δεν καταλαβαινουμε και δεν αποσκοπουμε στην κατανοηση του. Γιατι να μας δωσει καποιος άλλος τα φωτα προς την πορεια της ζωης μας και να μην βρουμε μονοι μας το δρομο?

Γιατι αυτή τη στιγμη που γραφω αυτά τα λογια νοιωθω να κλαιω μεσα μου χωρις όμως να μπορουν τα δακρυα να κυλησουν από τα ματια μου, εχω την εντυπωση πως όλα είναι ένα μεγαλο λαθος? Προς τι ο ενθουσιασμος για γελια και χαρες και καλοπεραση και καύχημα προς τους αλλους.

Προς τι οι θετικες σκεψεις …..Τα πανεπιστημια και οι γνωσεις… όλα οδηγουν σε μια σκοτεινη πλευρα του εαυτου μας που δεν την ανακαλυπτουμε παρα μονο όταν αισθανομαστε μοναξια και όχι απογοητευση, αλλα σιγουρια πως όλα είναι ένα τιποτα. Κι αυτό παλι δεν μπορω να το πω με σιγουρια.

 Στις χαρουμενες στιγμες δεν χρειαζεται να κανουμε τετοιες σκεψεις, διοτι βρισκομαστε σε μια κατασταση μεθης. Ξεχναμε την ουσια και βρισκομαστε στον εγγελαδο του παραληρηματος. Στην απολαυστικη εντονη, ανεκτιμητη, απολαυστικη λειτουργικη στιγμη του ληθαργου και της μεθης. Είναι ο ευκολος δρομος της συνειδησης προς την ξεκουραση. Δεν εχει να κανει με πως και γιατι, με αν και πως, με πριν και μετα. Εχει να κανει μονο με το τωρα. Δεν βλεπω ουτε μπροστα αλλα ουτε και πισω. Εχω τα ματια μου κλειστα και κοιταζω τα αστερια στον ουρανο, καθως το δροσερο αερακι λικνιζει ανεμελα τα μαλλια μου, οι μυρωδιες των λουλουδιων ευφραινουν την οσφρηση μου και ο ηχος των πουλιων αντηχει μελωδικα στ αυτια μου. Είναι μια ομορφη στιγμη. Δεν την επεξεργαζομαι. Απλα την δεχομαι να με διαπερασει κανοντας με να μεθαω από χαρα και από ζωη. Να νοιωθω πραγματα ακατανοητα και ασυνηδειτα, που με αγκιζουν διχως λογο κι ας μην το καταλαβαινω. Είναι ωραια. Είναι πολύ ωραια. Το νοιωθω.