ΓΑΜΙΕΤΑΙ Ο ΔΙΑΣ!!!!

Θα είναι πολύ σύντομο ελπίζω το post αν και δεν ξέρω γιατί οι σκέψεις μπορεί να είναι μικρές αλλά για να τις εκφράσεις χρειάζονται πολλές λέξεις. Πώς θα μπορούσα να εκφράσω την αγανάκτηση και την απογοήτευση; Τους φόβους για το μέλλον; Για τα χαμένα όνειρα...

 Ξεκινάς με όνειρα και ελπίδες με άγνοια των προβλημάτων γιατί όταν είσαι μικρός δεν έχεις προβλήματα. Σκέφτεσαι έναν ιδανικό κόσμο στον οποίο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, κανένας συμβιβασμός, κανένα λάθος. Μόνο ευτυχία, αρμονία και χαρά υπάρχει. Τα αισθήματα είναι σε απόλυτη αρμονία με την ροή της ζωής και τα όνειρα που κάνεις. Άν και αυτά εδώ που τα λέμε κινούνται γύρω απο τα συναισθήματά σου και σε όρια που ορίζει η παιδκή σου φαντασία τα οποία δεν ξεπερνούν τον ονειρικό κόσμο που εσύ έχεις φτιάξει με το μυαλό σου.

Που να φανταστείς πως όταν μεγαλώσεις θα πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό; Που να φανταστείς πως παράγοντες όπως η δουλειά και το χρήμα θα επηρεάζουν τα συναισθήματά σου, θα καθορίζουν τα όρια και τα σύνορα των ονείρων σου και θα είναι πρωταρχικά στοιχεία της ζωής σου. Που να φανταστείς πως μπορούν ακόμα και τις ιδέες σου να αλλάξουν και τον χαρακτήρα σου.

Η αγάπη που κινεί τον παιδικό σου κόσμο σιγοχάνεται και σβήνει και σε αφήνει έρμαιο των δευτερευόντων αναγκών σου. Τα συναισθήματα, τα αισθήματα και οι αξίες μας ως άνθρωποι, αυτά τα ωραία και απλά πράγματα που μας ευχαριστούν και μας κάνουν να νοιώθουμε άνθρωποι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Το πρότυπο του ανθρώπου είναι αυτό του επιτυχημένου επαγγελματία που φοράει κοστούμι και γραβάτα, διαχειρίζεται άπταιστα τον λόγο και έχει ένα τέλειο κοινωνικό προφίλ. Επιτυχημένος...
Επιτυχημένος θεωρείται κάποιος που προσέχει την εμφάνισή του, φοράει ακριβά ρούχα, ακριβά κοσμήματα, περιποιείται τον εαυτό του και βγάζει αρκετά λεφτά ώστε να τον συντηρούν και να του καλύπτουν όλες του τις ανάγκες. Ποιές ανάγκες;;;

Πρέπει να φτάσω στα 30 για να καταλάβω πως μεγάλωσα με λάθος πρότυπα και ιδέες; Πρέπει να περάσω απο χιλιάδες σχέσεις για να καταλάβω πως αυτό που πραγματικά μου φταίει στο να είμαι και να νοιώθω μόνος δεν είναι κανείς άλλος παρά ο εαυτός μου;   Πρέπει να περάσει μια ζωή ολόκληρη για να καταλάβω πως η ζωή μου δεν μου πρόσφερε τίποτα; Γιατί όλος αυτός ο αποπροσανατολισμός;

Πρέπει να κάνω 30 χρόνια σπουδές να γίνω αυτό το κάτι που όλοι θέλουν απο μένα να γίνω για να διαπιστώσω πως τελικά είμαι ένα τίποτα;

Ευτυχώς που υπάρχει η αγάπη. Φάρος στις δύσκολες στιγμές που περνάμε. Είμαι τυχερός. Εύχομαι όλοι σας να γίνεται τυχεροί, όσοι δεν είστε. Είναι πολύ δύσκολο μονοπάτι για να το περπατήσεις μονάχος.