Η αγάπη όμως δεν πονάει!!! Και ότι πονάει δεν είναι αγάπη!!!!

Μεγάλος έρωτας...σε ότι και αν ξεκινάμε γνωρίζουμε εξ αρχής τι μας προσφέρει και που θα καταλήξει. Έχουμε μια μικρή υπόνοια, μια μικρή σκέψη η οποία είναι και η σωστή. Από κει και πέρα διαθέτουμε και ελπίδα ότι ίσως είναι διαφορετικά τα πράγματα. Ίσως δεν τα σκέφτομαι σωστά και ίσως αλλάξει κάτι και τελικά βγω γελασμένος. Όμως η αλήθεια είναι πως αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ακριβώς όπως το ορίσαμε και το κατανοήσαμε την πρώτη στιγμή που το αντικρίσαμε.

Αφήνεις τον εαυτό σου να αγαπήσει. Έχεις την ανάγκη να αγαπήσεις. Αγαπάς όμως; Γιατί αλήθεια είσαι με κάποιον; Ξέρεις τι πραγματικά θέλεις; Αν γνωρίζεις τι θέλεις τότε ψάχνεις μόνο αυτό. Δεν καταναλώνεσαι σε ανούσιες σχέσεις που απλά σου προσφέρουν εφήμερη ευτυχία και ευτυχισμένα ψέματα. Θα μου πεις πρέπει κάποιος να είναι πολύ δυνατός και να διαθέτει ατσάλινη υπομονή για να το κάνει αυτό. Δεν διαφωνώ, όμως κάθε φορά που συμβιβάζεσαι με κάτι μην έχεις αυταπάτες μετά πως μπορεί να αλλάξει και μην νοιώθεις άσχημα γιατί πρώτον το ξέρεις εξ αρχής πως είναι εφήμερο και κατά δεύτερον δεν πρόκειται να σου προσφέρει τίποτα.

Άρα λοιπόν δεν έρχονται τα πάνω κάτω, ούτε αλλάζει τίποτα. Τι είχες τι έχασες που λέμε. Η αγάπη (μαζί με τον θάνατο) είναι το μόνο απόλυτο πράγμα στον κόσμο! Όταν λες πως αγαπάς, τότε αγαπάς. Μια μάνα π.χ. αγαπάει το παιδί της και μπορεί να κάνει τα πάντα γι αυτό. Οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αγάπη. Βλέπε Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Η αγάπη στην πιο αγνή και αυτούσια μορφή της. Σε αγαπάω σημαίνει σου χαρίζω την καρδιά μου, όχι "δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα", αλλά " ο κόσμος δεν έχει νόημα χωρίς εσένα".

Απόσταση;; πφφφ...
Υπάρχουν άτομα που δένονται μαζί με τον δεσμό του γάμου και ενώ ζουν στο ίδιο σπίτι αυτοί είναι έτη φωτός μακριά ο ένας από τον άλλον. Υπάρχουν επίσης άτομα που είναι ο ένας στην μια άκρη της γης και ο άλλος στην άλλη άκρη και όμως είναι τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο...

Όσο για την αλλαγή "έτσι που είσαι" ...
Οι περισσότεροι πιστεύουν πως αγαπάνε κάποιον επειδή είναι καλός, ωραίος, σωματαράς, κλπ. έχει καλά στοιχεία δηλαδή. Η αλήθεια όμως είναι πως αυτό που πραγματικά κάνει έναν άνθρωπο να ξεχωρίζει από τους άλλους είναι τα ελαττώματα του. Και είναι επίσης αυτά (τα ελαττώματα) που μας κάνουν να τον ερωτευτούμε και να τον αγαπήσουμε. Τί νόημα έχει λοιπόν να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον να μειώσεις τα ελαττώματα του; Αν τα καταφέρεις και τον αλλάξεις θα είναι άλλος άνθρωπος, δεν θα είναι αυτός που ερωτεύτηκες. Πετάξου όπου θέλεις χρυσή μου. Εγώ θα είμαι εδώ πάντα για σένα.

Κουραφέξαλα και μαλακίες δεν είναι... απλά καλύπτεις την ανάγκη της μοναξιάς. Της εφήμερης μοναξιάς. Λένε πως ένας μέσος άνθρωπος συναντάει τον έρωτα της ζωής του 3 φορές στη ζωή του. Αρκεί λοιπόν την μία από αυτές να αρπάξεις την ευκαιρία.

Δεν μπορώ να ξέρω γιατί κάποιος δεν αρπάζει την ευκαιρία αυτή. Ούτε γιατί απομακρύνεται από την αγάπη που τον ολοκληρώνει. Γιατί επιλέγει στην ουσία να είναι μισός άνθρωπος. Μπορώ ωστόσο να πω ότι με όλα τα πρότυπα και τις μαλακίες που μας έχουν πλασάρει και μας έχουν γαλουχήσει φοβόμαστε να αγαπήσουμε. Φοβόμαστε να ανοίξουμε την καρδιά μας, φοβόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Γιατί όποιος αγαπάει γνωρίζει τον εαυτό του. Άν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου και δεν γνωρίζεις ποιος είσαι πώς περιμένεις να σε αγαπήσει κάποιος; Τι να αγαπήσει σε σένα; Αυτό που του πλασάρεις και δεν ξέρεις ούτε εσύ ο ίδιος τι είναι;

Οι αμφιβολίες και η άγνοια, το να μην γνωρίζεις δηλαδή είναι όπως οι ανακλώμενες ακτίνες στο τζάμι. Μια προβολή της ακτίνας με χιλιάδες άλλες ακτίνες που ανακλώνται και αλλάζουν πορεία. Μερικές από αυτές κάνουν στροφή 180 μοίρες και ξαναγυρνάνε σε σένα. Δεν αποτελούν όμως ολόκληρο το φάσμα της ακτίνας. Είναι απλά μια προβολή της.

Υπάρχουν στιγμές δηλαδή που νοιώθεις ωραία και θες να αφεθείς σε κάποιον, του δίνεις κάποια πράγματα του εαυτού σου. Το πως τα δέχεται ο άλλος όμως έχει σημασία. Αυτά που για σένα είναι μικρά για τον άλλο μπορεί να είναι τεράστια. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Στην διαφορά αυτή της αντίληψης των πραγμάτων. Όταν εσύ μεγαλοποιείς μια κατάσταση τότε με το δίκιο σου μετανιώνεις μετά για τα αποτελέσματα των καταστάσεων. Μόνος σου τα μεγαλοποίησες, τα έφτιαξες τόσο ωραία στο μυαλό σου που δεν χωράνε αμφιβολίες.
Μην περιμένεις λοιπόν εξήγηση. Δεν υπάρχει. Και αν υπάρχει δεν θα την κατανοήσεις. "Εσύ να λες τέτοια πράγματα για μένα;; Δεν μπορώ να το πιστέψω". Διαφορετική οπτική γωνία, διαφορετικές αντικρουόμενες απόψεις.
Και μανά ξανά τα ίδια από την αρχή. Ανάγκη, κυνηγητό, παιχνίδι, καλοπέραση, απογοήτευση και πάλι ανάγκη. Φαύλος κύκλος. Μέχρι να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να σταματήσεις να αναλίσκεσαι σε σχέσεις που απλά ικανοποιούν την εφήμερη ανάγκη της μοναξιάς σου. Θα μου πεις τώρα τι ξέρεις εσύ; Η κάθε φορά είναι διαφορετική, και πονάει πάρα πολύ. Πονάει όμως ανάλογα με το πόσο ανάγκη το έχεις. Άν έχεις μεγάλη ανάγκη να αγαπηθείς και να ερωτευτείς τότε στο τέλος θα πονέσεις και περισσότερο.

Η αγάπη όμως δεν πονάει!!! Και ότι πονάει δεν είναι αγάπη!!!!

Ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις που μου δημιούργησες. (Γ.)