Η αρχή μιας νουβέλας...Το τέλος της άγνωστο προς στιγμήν...to be continued...

Στο σκοτάδι δεν μπορώ να δω τίποτα. Η μοναξιά με σκοτώνει. Ακούω ανάσες αλλά δεν μπορώ να κρίνω απ’ αυτές. Ο ήχος είναι το μόνο κοντινό πράγμα στην πραγματικότητα. Το μόνο πράγμα που με κρατάει ακόμα ζωντανό. Η αίσθηση αυτή που τόσο αγαπάνε οι άνθρωποι έχει πλέον χάσει το νόημα για μένα και μισώ ακόμα και την ύπαρξη της. Στα βαθιά μονοπάτια των σκέψεων μου η μόνη εικόνα που αντηχεί είναι η εικόνα του τέλους μου.

Είναι ανούσιο να βλέπω πράγματα που αρέσκονται στην μονοτονία και την δηλητηρίαση της σκέψης. Αρρωσταίνω στη σκέψη πως η ουσία κρύβεται πίσω από το ορατό. Αυτός είναι και ο πνευματικός μου πόλεμος. Δεν γνωρίζω πόσες μέρες βρίσκομαι στο σκοτάδι και πόσες θα απομείνω ακόμα. Στηρίζονται στην αδυναμία μου για να με βασανίσουν όμως ευτυχώς η μεγαλοπρέπεια της συνήθειας είναι υπεράνω των αδυναμιών κάθε ανθρώπου. Ο λίγος πιστεύω αυτός καιρός που βρίσκομαι εδώ μου έμαθε ένα πράγμα το οποίο δεν μπορούν να στο διδάξουν ούτε στα καλύτερα πανεπιστήμια. Με έμαθε να ανακαλύπτω τον εαυτό μου από άκρη σ' άκρη. Κάποιος είχε πει πως δεν μπορείς να μάθεις τον άλλο αν πρώτα δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου. Φτάνω στο αποκορύφωμα της σκέψης μου συνέχεια αλλά ποιο το νόημα όταν δεν υπάρχει κανείς κοντά σου; Ποιος ο λόγος να μη δώσεις ένα τέλος οριστικό; Δυστυχώς η ευτυχώς η απάντηση στο μυστήριο είναι πιο δυνατή από τη θέληση του τέλους. Πολλές φορές σκέφτηκα να δώσω ένα τέλος κι όμως κάτι με κρατάει ζωντανό. Ξέρω πως δεν είναι η ελπίδα για το αύριο, έχω πάψει να ελπίζω εδώ και καιρό.

Δεν έχει καμία απολύτως σημασία να σκέφτομαι για το παρελθόν μου, τα όνειρα μου, τις χαμένες αγάπες, τη ζωή που έκανα. Αυτά είναι πράγματα που τα κάνει ο καθένας. Όντας βαρετά δεν θα προξενούσαν τον παραμικρό ενθουσιασμό στον καθένα. Σημασία έχει πως βρίσκομαι στο σκοτάδι. Κανένας δεν μπορεί να με ακούσει. Είμαι απόλυτα μόνος. Ο χρόνος δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Τι κι αν υπήρχε; Δεν μπορώ να καταλάβω ούτε πότε η μέρα γίνεται νύχτα, ούτε όταν ξημερώνει, ούτε αν γερνάω.. τι σημασία θα είχε άλλωστε. Δεν προσδοκώ τίποτα δεν ελπίζω σε τίποτα. Βρίσκομαι ξαπλωμένος με τα μάτια μου ανοιχτά στην αιώνια ηρεμία.

 Λίγο πριν σταματήσει να κυλάει ο χρόνος μπορούσα να ακούσω μερικές φορές πουλιά να κελαηδάνε, μπορούσα να διακρίνω πως τα όνειρα μου ήταν γεμάτα αισιοδοξία, ευχάριστα και επίμονα, μετά όμως αιώνια σιωπή, τα όνειρα χάθηκαν. Δεν μπορώ να καταλάβω πλέον ούτε πότε είμαι ξύπνιος η κοιμάμαι. Δεν έχει ούτε αυτό σημασία όμως. Το μόνο πράγμα που μου έχει απομείνει είναι οι σκέψεις μου. Αυτό τουλάχιστον δεν μπορούν να μου το στερήσουν και είναι ότι πιο αγνό μπορεί να έχει κάποιος. Χωρίς στερεότυπα και συμβιβασμούς, χωρίς όρια. Αυτή είναι που με κρατάει ζωντανό αν και σκέφτομαι πως πολύ γρήγορα θα χαθεί και αυτή.

Μου φαίνεται αλλόκοτο που κάνω σκέψεις σε μια γλώσσα που μου είναι αχρείαστη και άχρηστη, ακόμα και που σκέφτομαι ακόμα. Δεν μου είναι τίποτα χρήσιμο αλλά ούτε και άχρηστο. Δεν χρειάζομαι τίποτα. Είμαι απολύτως αυτάρκης απέναντι στον εαυτό μου. Δεν έχω ανάγκες για να ικανοποιήσω και ούτε ψάχνω για αυτές.

Η αιτία των σκέψεων μου αυτών δεν είναι η περιέργεια που κατακλύζει τον καθένα για τα άλυτα ερωτήματα της ζωής . Ίσως στην αρχή, όμως ο ενθουσιασμός δεν κράτησε παρά μόνο λίγες μέρες η λίγες στιγμές. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για ένα μέτρο προκαθορισμένο και μετρούμενο από όλους τους άλλους εκτός από μένα. Μπορώ να πω με σιγουριά όμως, την απόλυτη αυτή σιγουριά που συναντάς στους ανθρώπους σε στιγμές αγωνίας και πλήρους ψυχικής διαταραχής πως η αφορμή των σκέψεων αυτών ήταν μόνο η ψυχική αυτή ανάγκη της ιδίας της φυσιολογίας του ανθρώπου να φτάνει σε στιγμές δημιουργίας. Όσο δύσκολο και να ακούγεται δεν μου είναι εύκολο να εκφράσω την φυσική αυτή λειτουργία με απλοϊκές λέξεις, θα πρέπει να αρκεστείτε στην παραπάνω επεξήγηση. Είναι κάτι το ενδιάμεσο και συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Αυτό είναι και το μόνο κοινό στοιχείο που με συνδέει με τα υπόλοιπα νοήμονα όντα που αυτοαποκαλούνται άνθρωποι.

‘Άνθρωπος’ μια λέξη που αρμόζει μεγάλης σημασίας από όλους. Μία λέξη με δύναμη ισάξια με την αξία της δημιουργίας του σύμπαντος. Μια λέξη που περιβάλλεται από αυτογνωσία, αυτοκυριαρχία, ενθουσιασμό, σκέψεις, δύναμη, κύρος. Κι όμως μια απλή λεξούλα. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο εύκολο η δύσκολο είναι σε κάποιον να συνειδητοποιήσει την σημασιολογική έννοια της λέξης αυτής και την αντίληψη που πιθανώς του δημιουργείται όταν αυτοαποκαλείται ‘άνθρωπος’. Για μένα δεν είναι παρά μια απλή λέξη. Πολλές φορές έχω ακούσει κρατουμένους στα διπλανά κελιά να παραμιλάνε σε στιγμές τρέλας για δικαιώματα και φιλοδοξίες, για πράγματα θεάρεστα και ιδανικά που κυνηγάνε σε όλη τους τη ζωή χωρίς όμως να βλέπουν κάποιο αντίκρισμα.

Ελευθερία, μια έννοια όπως άκουσα που στις μέρες μας είναι ουτοπική. Μέσα στα βάθη της ψυχής μας υπάρχουν πολλά κοινά μυστικά που περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια για μια έστω στιγμή και να καταπνίξουν τον καημό που βρίσκεται μέσα στα σπλάχνα μας για να ικανοποιηθεί μια και μόνο ανάγκη, η ανάγκη της ολοκλήρωσης.’ Η ανάγκη αυτή που καταπνίγεται από πάμπολες άλλες ανάγκες μικρής σημασίας που ικανοποιώντας τες χάνεις την σημασία της ολοκλήρωσης’. Αυτή η φράση είναι η αποτίμηση μου στην κοινή φιλοδοξία των ανθρώπων που θεωρούν πως έχουν χάσει τα πάντα και έχει έρθει η στιγμή του τέλους για αυτούς. Μερικοί το αποδέχονται και φτάνουν σε ένα επίπεδο ηρεμίας που θα έλεγες πως κυριαρχεί μια απόλυτη γαλήνη παντού, ενώ άλλοι φτάνουν σε ένα στάδιο τρομαχτικής απόγνωσης που τους κάνει να τρέμουν συθέμελα.

Ποιος ο λογος να περιμενεις την υστατη στιγμη για να εκδηλωσεις τους κρυφους ποθους σου, όλα αυτά τα ομορφα πραγματα για τα οποια αξιζει να περηφανευομαστε. Ποιος ο λογος που τα κραταμε βαθια μεσα μας και ριζωνουν την καρδια μας τοσο που θα ελεγε κανεις πως την καταπνιγουν, μεχρι να ερθει αυτή η υστατη στιγμη που θα ανθισει ο καρπος και θα βγει από μεσα μας το ομορφο δροσερο ανθος. Γιατι κρυβομαστε από τον εαυτο μας. Γιατι θα πρεπει καποιος να μας κατακρινει για κατι που ο ιδιος δεν καταλαβαινει. Γιατι να μας κατακρινουν για κατι που εμεις οι ιδιοι δεν καταλαβαινουμε και δεν αποσκοπουμε στην κατανοηση του. Γιατι να μας δωσει καποιος άλλος τα φωτα προς την πορεια της ζωης μας και να μην βρουμε μονοι μας το δρομο?

Γιατι αυτή τη στιγμη που γραφω αυτά τα λογια νοιωθω να κλαιω μεσα μου χωρις όμως να μπορουν τα δακρυα να κυλησουν από τα ματια μου, εχω την εντυπωση πως όλα είναι ένα μεγαλο λαθος? Προς τι ο ενθουσιασμος για γελια και χαρες και καλοπεραση και καύχημα προς τους αλλους.

Προς τι οι θετικες σκεψεις …..Τα πανεπιστημια και οι γνωσεις… όλα οδηγουν σε μια σκοτεινη πλευρα του εαυτου μας που δεν την ανακαλυπτουμε παρα μονο όταν αισθανομαστε μοναξια και όχι απογοητευση, αλλα σιγουρια πως όλα είναι ένα τιποτα. Κι αυτό παλι δεν μπορω να το πω με σιγουρια.

 Στις χαρουμενες στιγμες δεν χρειαζεται να κανουμε τετοιες σκεψεις, διοτι βρισκομαστε σε μια κατασταση μεθης. Ξεχναμε την ουσια και βρισκομαστε στον εγγελαδο του παραληρηματος. Στην απολαυστικη εντονη, ανεκτιμητη, απολαυστικη λειτουργικη στιγμη του ληθαργου και της μεθης. Είναι ο ευκολος δρομος της συνειδησης προς την ξεκουραση. Δεν εχει να κανει με πως και γιατι, με αν και πως, με πριν και μετα. Εχει να κανει μονο με το τωρα. Δεν βλεπω ουτε μπροστα αλλα ουτε και πισω. Εχω τα ματια μου κλειστα και κοιταζω τα αστερια στον ουρανο, καθως το δροσερο αερακι λικνιζει ανεμελα τα μαλλια μου, οι μυρωδιες των λουλουδιων ευφραινουν την οσφρηση μου και ο ηχος των πουλιων αντηχει μελωδικα στ αυτια μου. Είναι μια ομορφη στιγμη. Δεν την επεξεργαζομαι. Απλα την δεχομαι να με διαπερασει κανοντας με να μεθαω από χαρα και από ζωη. Να νοιωθω πραγματα ακατανοητα και ασυνηδειτα, που με αγκιζουν διχως λογο κι ας μην το καταλαβαινω. Είναι ωραια. Είναι πολύ ωραια. Το νοιωθω.