Ρατσισμός

Η λέξη Ρατσισμός βγαίνει απο την λέξη ράτσα ή αλλιώς φυλή. Η ράτσα συνήθως χαρακτηρίζεται απο μερικές φυσικές ιδιομορφίες, όπως το χρώμα, το σχήμα, το ύψος κλπ. Η φυλή έχει να κάνει περισσότερο με γεωγραφικό προσδιορισμό για την προσέγγιση διαφορών. Πράγμα που σημαίνει πως είμαστε διαφορετικοί. Αυτό όμως δεν επηρεάζει ούτε τις ικανότητες μας ούτε τα αισθήματά μας. Γιατί υπάρχει επομένως ρατσισμός;

Οι άνθρωποι ως γνωστόν απο αρχαιοτάτων χρόνων αποδημούσαν απο περιοχή σε περιοχή για την ανεύρεση τροφής. Έστελναν επίσης ομάδες αναγνώρισης σε διάφορους προσανατολισμούς. Μερικές ομάδες δεν γυρνούσαν πίσω και εγκαθίστατω στα μέρη που έβρισκαν τροφή. Έτσι εξαπλώθηκε η ανθρωπότητα σε όλο τον κόσμο. Οι κλιματικές διαφορές και οι ιδιοτροπίες της κάθε περιοχής επηρέασαν την εξέλιξή τους. Κρατήσαμε το καλούπι και υπήρχαν διαφορές στο χρώμα, στην γλώσσα και στις παραδόσεις ή αντιλήψεις για διάφορα θέματα. Οι κοινωνικοί κανόνες διαμορφώνονταν σύμφωνα με τις κλιματολογικές συνθήκες και αυτό επηρέασε και την νοοτροπία.
Δημιουργήθηκαν έτσι, οι "ράτσες" ή αλλιώς φυλές.Γίναμε μαύροι, λευκοί, κίτρινοι. Αυτό που δεν άλλαξε ήταν ο φόβος μας και οι θυσίες που προσφέραμε στους θεούς. Αρκετά με την ιστορία όμως.

Ακόμα και εμείς (οι λευκοί) έχουμε κάποιες μικροδιαφορές στο χρώμα μας, διαφορές στο πρόσωπο, στο ύψος, στο μήκος, στο πλάτος, στο φάρδος, διαφορές σε όλα. Κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν άλλο, ούτε καν οι δίδυμοι. Ακόμα και αυτοί έχουν διαφορές. Οι διαφορές αυτές δεν είναι όμως αρκετές ώστε να μας προκαλέσουν ρατσισμό ή σκέψεις ανωτερότητας τέλοσπάντων. Όταν επίσης παρακολουθούμε ποδόσφαιρο και ο αγαπημένος μας παίχτης είναι μαύρος, τον χειροκροτάμε, αλλά όταν βλέπουμε έναν μαύρο στον δρόμο τον κοιτάμε καχύποπτα. Όταν έχουμε έναν φίλο που δεν κατάγεται απο ελλάδα, του λέμε "Οι τάδε είναι κακοί, εσύ όμως είσαι καλός, δεν είσαι σαν αυτούς". Ξενοφοβία ή ρατσισμός; Ή μήπως ξενοφοβία που προκαλεί ρατσισμό;

Συνηθίζουμε να λέμε, "ήρθαν οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές", πόσο αλήθεια είναι αυτό όμως; Γνωρίζω αρκετά άτομα που τα χώνουν στους ξένους επειδή είναι υπεύθυνοι για την ανεργία που επικρατεί, αλλά στα χωράφια τους και στις οικοδομές τους και στα σπίτια τους, έχουν ξένους επειδή τους πληρώνουν λίγο έως ελάχιστα. Φανταστείτε το αυτό σε μεγαλύτερο επίπεδο. Αυτό που βγάζω εγώ σαν συμπέρασμα είναι πως αυτοί οι ίδιοι που λένε δήθεν ότι δεν θέλουν ξένους, χρησιμοποιούν μόνο ξένους, δεν πληρώνουν αρκετά που σημαίνει πως κρατάνε χρήματα στην τσέπη τους και επίσης ρίχνουν το φταίξιμο σε άλλους, στους ξένους. Αυτό κατα την ταπεινή μου γνώμη ονομάζεται "καλλιέργεια του ρατσισμού προς όφελος κάποιων".

Μήπως δεν είναι ο ρατσισμός θεμιτός, ώστε να καλύπτονται κάποια συμφέροντα; Ακόμα και απο θρησκευτικής άποψης να το αγγίξω το θέμα. Υποτίθεται πως η θρησκεία μας είναι μια θρησκεία αγάπης. Δεν επιβάλλεται στους άλλους, αλλά τους κατανοεί και τους βοηθάει. Είναι μια θρησκεία που αφήνει τουςπάντες ελεύθερους χωρίς να τους περιορίζει και βοηθάει όλους όταν έχουν πρόβλημα. Αφού είναι έτσι λοιπόν, γιατί είναι τόσο κλειστοί οι παπάδες και δεν αφήνουν στους αλλόθρησκους να δημιουργήσουν έναν χώρο προσευχής γι αυτούς; Μήπως δεν είναι τόσο καλοί χριστιανοί, αυτοί που διαχειρίζονται τα θεία ή μήπως έχουν και αυτοί κάποια συμφέροντα με τον "θρησκευτικο ρατσισμό" που δημιουργούν και ταίζουν; Υπάρχουν πολλά είδη ρατσισμού και δεν αξίζει να τα παραθέσω όλα. Δεν σας φαίνεται περίεργο όμως που απο την κούνια μας, μαθαίνουμε πως εμείς είμαστε "έλληνες" και οι άλλοι "βάρβαροι";

Το ότι σχηματίστηκαν διαφορετικές γλώσσες και γραφές, δεν σημαίνει πως κάποιος που έχει 19 γράμματα στην αλφαβήτα αντί για 24, είναι αγράμματος, ούτε το ότι χρησιμοποιεί την λέξη "μιλκ" αντί για γάλα πως είναι κατώτερος. Διαφορές στην ουσία δεν υπάρχουν μεταξύ μας. Απλά είμαστε όλοι μας μοναδικοί και ξεχωριστοί.

Το γεγονός πως πιστεύουμε σε διαφορετικούς θεούς επίσης, δεν σημαίνει πως είμαστε ηλίθιοι, ημιμαθείς ή οτιδήποτε άλλο. Η πίστη είναι θέμα προσωπικής γαλήνης και ανάγκης. Το ότι γεννηθήκαμε σε μια χώρα επίσης, δεν μας κάνει ανώτερους απο κάποιους άλλους που γεννήθηκαν σε μια άλλη χώρα. Απο πότε τα σύνορα καθορίζουν την ποιότητα του ανθρώπου; Είμαστε όλοι κουφιοκεφαλάκηδες. Έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας.

"Για τον εαυτό μου έχω ιδέα πολύ μεγάλη. Είναι η μόνη ιδέα που έχω στο κεφάλι" (Κουφιοκεφαλάκης, δεν θυμάμαι το όνομα του συγγραφέα)

Και για να φτάσω σε αυτό που θέλω τελικά να πώ. Στα λόγια είμαστε όλοι μας καλοί. Όταν βλέπουμε όμως στο δρόμο κάποιον ξένο, άπο οπουδήποτε και να είναι, θα τον χλευάσουμε εκτός και αν περιμένουμε να πάρουμε κάτι απο αυτόν. Οι λαθρομετανάστες υπάρχουν σε μια χώρα επειδή η χώρα τους δεν μπορούσε να τους ταίσει, μετανάστευσαν για ένα καλύτερο αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους. Η νοοτροπία τους, η θρησκεία τους, τα πιστεύω τους, μπορεί να είναι διαφορετικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΩ ΕΓΩ για να είναι σωστοί.
Όταν χαρίζεις σε κάποιον μια ράτσα, τότε αυτόματα αποδέχεσαι και εσύ μια ράτσα. Όσο όμως και αν θεωρείς την ράτσα σου ανώτερη απο κάποια άλλη, είτε λόγω χρώματος, είτε λόγω μόρφωσης, είτε λόγω ιστορικής κληρονομιάς, να θυμάσαι πως αν και γεννιέσαι άνθρωπος, πρέπει να κερδίσεις το όνομα σου. Να κερδίσεις την αξία του να λέγεσαι άνθρωπος!

Ο κόσμος του ποτέ!

Κοιταχτείτε όλοι καλά στον καθρέφτη και θυμηθείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε όνειρα. Δεν μιλάω για όνειρα φιλοδοξίας, αλλά για όνειρα καρδιάς. Κοιτάξτε βαθιά μέσα στα μάτια σας και ψάξτε να βρείτε τι είναι αυτό που σας κάνει ξεχωριστούς. Κοιτάξτε μέσα απο το στήθος σας και δείτε την καρδιά. Μπορείτε να την δείτε; Ότι δεν βλέπουμε με τα μάτια, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί πραγματικά ζούμε; Πέρα απο θρησκείες και προκαταλήψεις, πέρα απο όνειρα και στόχους, πέρα απο φιλοδοξίες.

Λέμε πως έρχονται δύσκολοι καιροί, η αλήθεια είναι πως πάντα δύσκολοι ήταν οι καιροί. Τουλάχιστον απο θέμα ανθρωπιάς. Λέμε πως έχουμε καρδιά και αγαπάμε, πως έχουμε λογική και σκεφτόμαστε, πως έχουμε τεχνολογία η οποία κάνει την ζωή μας πιο εύκολη. Τι απο όλα αυτά χρησιμοποιούμε με τρόπο ώστε να κάνουμε την ζωή μας γεμάτη ευτυχία;

Ποιοι είναι οι κανόνες που διέπουν τη ζωή μας;
Ποιοι είναι οι κανόνες που ορίζουν την αγάπη;
Ποιοι είναι οι κανόνες που ορίζουν την ανθρωπιά;
Πως μπορούμε και κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια;
Θα μπορούσα να παραθέσω χιλιάδες ερωτήματα που με απασχολούν.

Τι διαφορά άραγε έχουμε απο τα πλάσματα αυτά που γεννιούνται γνωρίζοντας πως θα ζήσουν μια ζωή γεμάτη εξαθλίωση, ταλαιπωρία, κακουχία και αρρώστιες; Μια ζωή χωρίς μέλλον; Που γεννιούνται γνωρίζοντας πως ίσως θα πρέπει να αντέξουν τον χαμό όλων των αγαπημένων τους προσώπων; Μια ζωή χωρίς όνειρα και ελπίδες, μόνο επιβίωση και αυτή υπό τις πιο δύσκολες υπάρχουσες συνθήκες.

Μερικοί απο εμάς, γεννιόμαστε με την ζωή μας έτοιμη, απλή, ωραία και εύκολη. Άλλοι γεννιόμαστε μέσα στα ωραία και έπειτα κατρακυλάμε στον βούρκο και κάποιοι άλλοι γεννιόμαστε στο βούρκο και φτάνουμε να ζούμε μες στην χλιδή. Ασυναίσθητα, όλοι μας σε οποιαδήποτε απο τις παραπάνω κατηγορίες ανήκουμε, μαθαίνουμε να μην νοιαζόμαστε για τίποτα. Ο Mr. Χλίδας που έχει λεφτά, δεν ενδιαφέρεται για κανέναν εφόσον μπορεί να κάνει ότι γουστάρει στην ζωή του. Όσοι γεννιούνται στα ωραία και μετά κατρακυλάνε, καταλαβαίνουν ότι ζούσαν μια ζωή γεμάτη χλίδα ξοδεύοντας αλόγιστα ποσά σε μαλακίες χωρίς ίσως αγνά αισθήματα. Χωρίζονται  σε 2 υποκατηγορίες, αυτούς που όταν ξεπέφτουν μετανιώνουν και σε αυτούς που δεν μετανιώνουν. Απο την άλλη, όσοι γεννιούνται στον βούρκο και παλεύουν με νύχια και με δόντια να γίνουν "κάποιοι", όταν τελικά γίνονται αυτοί οι "κάποιοι", ξεχνάνε όλα όσα έχουν περάσει και ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Τον εαυτό τους που έχει χάσει πλέον κάθε ανθρώπινο κριτήριο.

Η προσφορά γνώσης του εαυτού μας, είναι ισάριθμη και ισάξια με την προσφορά της αγαθοεργίας, της ελεημοσύνης και τον φιλανθρωπικό έρανο που δίνουμε σε όσους τα έχουν ανάγκη. Όπως εμείς δίνουμε μια φορά το χρόνο 1 ευρώ σε κάποιον ζητιάνο που συναντάμε στο δρόμο, έτσι και με τις φιλανθρωπίες, δίνουμε "1 ευρώ" εκεί που χρειάζεται, για να απαλύνουμε την ταραγμένη μας συνείδηση απο τις τύψεις, να νοιώσουμε πως συνεισφέραμε κι εμείς κάπου.

Ο ίδιος λόγος που δημιουργεί αυτή μας την ανάγκη να νοιώσουμε άνθρωποι, είναι ο ίδιος με την ανάγκη μας για επιβεβαίωση, κύρος και δύναμη. Όλα ξεκινάνε απο το εγώ μας. Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε κανόνες επιβίωσης, σύμφωνα με τους οποίους ζούμε αρμονικά και ευτυχισμένα. Έλα όμως που κανένας δεν ακολουθεί τους κανόνες αυτούς. Τους δημιουργήσαμε απλά για να υπάρχουν και εμείς τους καταρρίπτουμε ανα πάσα στιγμή. 

Άραγε αυτός ο κόσμος είναι πλασμένος για εμάς; Αν υπάρχει Θεός εκεί πάνω στον ουρανό σίγουρα δεν τον έφτιαξε για εμάς ή σίγουρα εμείς είμαστε το χειρότερο δημιούργημα του.

Ο κόσμος που όλοι μας θέλουμε δεν υπάρχει. Ζούμε στον κόσμο του ποτέ!

ΟΧΙ!!

Θυμάμαι μια ιστορία απο το λύκειο με δυο στρατιώτες που έκαναν μπάνιο σε ένα ποτάμι. Ήταν και οι δυο γυμνοί και απολάμβαναν την δροσιά του νερού το κατακαλόκαιρο. Δεν μιλούσαν, απλά απολάμβαναν τον μπάνιο τους.

Είχαν ανταλάξει κανα δυο βλέμματα και κανα δυο χαμόγελα. Τι ωραία φύση, με γάργαρο δροσερό νερό. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκε ο ένας πως τα αντίπαλα στρατόπεδα βρισκόταν το καθένα στην όχθη του ποταμού. Απέναντι ακριβώς, τους χώριζε ένα ποτάμι. Αντάλλαξαν διαπεραστική μια ματιά και ένοιωσαν αμέσως κάτι άσχημο να συμβαίνει. Αμέσως άρχισαν να κολυμπάνε προς την όχθη του ποταμού, ο καθένας προς το στρατόπεδό του, εκεί που είχαν αφήσει τα ρούχα τους. Κολυμπούσαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

Ο ένας έφτασε πιο γρήγορα στον οπλισμό του, άρπαξε το ντουφέκι του και σημάδευε τον άλλο που έτρεχε σβαριδόν να αρπάξει και αυτός το ντουφέκι του. Τον σημάδευε για πολλά δευτερόλεπτα. Του περνούσαν σκέψεις απο το μυαλό, πως μόλις πριν λίγα δευτερόλεπτ ήταν και οι δυο στο ποτάμι και απολάμβαναν το μπάνιο. Ήταν γυμνοί, δεν τους χώριζε απολύτως τίποτα. Ούτε η γλώσσα, ούτε το φύλο, ούτε η έχθρα. Για μια στιγμή είχαν αποβάλει όλα αυτά που θα έπρεπε να τους χωρίζουν και απλά απολάμβαναν τ μπάνιο.

Πως ήταν δυνατόν να τον πυροβολήσει; Πως να πατήσει την σκανδάλη; Δεν του έφταιγε σε τίποτα. Μήπως δεν ήταν και αυτός ίδιος; Μήπως δεν απολάμβανε και αυτός την ομορφιά της φύσης και το ωραιο δροσερό νερό; "ΟΧΙ", σκευτόταν. Δεν μπορώ να τον πυροβολήσω. Είναι και αυτός άνθρωπος, όπως κι εγώ. Δεν έχω προσωπικά μαζί του. Σε μια άλλη στιγμή και άλλο τόπο, ίσως να είμασταν και φίλοι. Να λέγαμε και αστεία ο ένας στον άλλο  και να γελούσαμε και να παίζαμε στο νερό.

Ενώ είχε το χέρι στη σκανδάλη, οι σκέψεις αυτές έτρεχαν στο μυαλό του, δεν μπορούσε να πυροβολήσει. Και ξάφνου βλέπει τον άλλο να σηκώνει το ντουφέκι, να σημαδεύει και άκουσε τον κρότο του ντουφεκιού. Το τελευταίο πράγμα που αισθάνθηκε, ήταν να πέφτει κάτω και να χάνεται το φώς. Σκοτάδι...

"Μήπως δεν έχω σάρκα; Μήπω δεν έχω οστά; Μήπως δεν έχω καρδιά που χαίρεται ή πληγώνεται; Μήπως όταν με μαχαιρώνεις δεν βγάζω αίμα;"

Δεν υπάρχουν κατακτητές και κατακτημένοι. Υπάρχουμε μόνο εμείς, οι άνθρωποι. Που ματώνουμε, πονάμε και αγαπάμε. Πρέπει να λέμε ΟΧΙ σε κάθε τι που μας αφαιρεί την ιδιότητα του ανθρώπου.Σε κάθε τι που μας εναντιώνει. Σε κάθε τι που χαλάει την υπόσταση μας. Η γιορτή του ΟΧΙ δεν πρέπει να είναι μια γιορτή εναντίωσης στον κατακτητή, αλλά μια γιορτή που μας μαθαίνει να αποβάλουμε όλα αυτά τα στοιχεία που μας στερούν τις επιλογές μας. ΟΧΙ στην υποδούλωση, στην εξαθλίωση και στην δουλεία. ΟΧΙ στην υπονόμευση της ελευθερίας. ΝΑΙ στην ανθρωπιά!!!

ΑΓΑΠΗ (12 January at 15:17)

Στην αγάπη είμαστε όλοι ελεύθεροι. Ελεύθεροι επιλογής. Όπως όλα έχουν σύνορα, έτσι έχει και η αγάπη. Τα σύνορά της όμως δεν ορίζονται απο την λογική αλλά απο την καρδιά, την "λογική" της καρδιάς. Άν το σκεφτούμε με λογικά κριτήρια, τότε η αγάπη είναι περιορισμός. "Σου δίνω την καρδιά μου, σε εσένα μόνο και σε κανέναν άλλο". Αυτό σημαίνει πως όλες οι πόρτες, σε κάποιον που θα προσπαθήσει να σε πλησιάσει, είναι κλειστές. Με την "λογική" της καρδιάς αυτό μεταφράζεται ώς εξής: "Εσύ μου έδειξες πόσο όμορφος είναι ο κόσμος. Φτερουγίζω απο χαρά εφόσον όλα όσα ήθελα ποτέ στη ζωή μου τα βρίσκω στην δική σου καρδιά".

Διακρίνουμε εδώ μια τεράστια αντίθεση. Η λογική απο τη μία και η καρδιά απο την άλλη. Το θέμα επιλογής έρχεται αντιμέτωπο και με την καρδιά μας, αλλά και με την λογική μας. Η λογική μας είναι αυτή που λέει "μη τον/την αφήνεις ελεύθερο γιατί μπορεί να σου φύγει", ενώ η καρδιά μας λέει: "Άσε τον ελεύθερο, αν σε αγαπάει τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα". Σίγουρα το δεύτερο είναι το μέτρο που καθορίζει αν μια σχέση είναι εφήμερη ή όχι. Έχεις λοιπόν ελευθερία ψυχής αλλά όχι μηδενισμό του εγώ σου.

Κτητικότητα υπάρχει. Χωρίς κτητικότητα δεν μπορείς να λειτουργήσεις. Άν δεν θέλεις κάτι, τότε δεν υπάρχει και λόγος να το αποκτήσεις. Η κτητικότητα αυτή όμως μεταφράζεται σαν υπερβάλλον ζήλος ή αλλιώς αγάπη. Χωρίς να περιλαμβάνει μέσα της κάποια εγωιστικά κριτήρια καθώς αυτό που βλέπουμε εμείς με τα μάτια μας δεν το βλέπει άλλος κανείς. Δεν τίθεται θέμα ζήλειας λοιπόν. Ούτε αλαζονείας. Η αξία κάποιου λοιπόν προσδιορίζεται μόνο απο τα δικά σου μάτια και αισθήματα. Έξω απο τον έρωτα και την αγάπη η αξία αυτή δεν υπάρχει. (Sotiris)

Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη!!!

Όλοι γνωρίζετε την ιστορία του Iznogood (δεν είναι καλός), ο οποίος θέλει να αποκτήσει εξουσία εκθρονίζοντας τον χαλίφη που δεν κάνει τίποτα άλλο στη ζωή του απο το να τρώει, να πίνει και να κοιμάται. Χαλαρή ζωή και άνετη. Μήπως ο Iznogood θα ήταν καλύτερος στην θέση του χαλίφη; Θα άλλαζε τα πράγματα; Θα έφτιαχνε τα πράγματα με την εξουσία που θα είχε ή θα εξουσίαζε για προσωπικό του όφελος;

Λένε πως η εξουσία αλλάζει τον άνθρωπο, τον φθείρει. Τον κάνει μισαλόδοξο, άπληστο και πλεονέκτη. Φταίει η εξουσία όμως αυτό καθεαυτό; Δεν είμαι σίγουρος γι αυτό. Ωστόσο προβληματίζομαι. Πόσοι απο εσάς αν αποκτούσαν χρήματα και επιρροή θα καθόντουσαν άνετα στο σπίτι τους και θα διαχειρίζονταν π.χ. μια εταιρία προς όφελος δικό σας; Μόνο κέρδος και απολύσεις εργατών για να έχετε δικά σας περισσότερα κέρδη;

Ο προβληματισμός μου ξεκίνησε απο μια μικρή φράση η οποία είναι "ο λάθος άνθρωπος είναι στην λάθος θέση". Θα προσπαθήσω να θέσω μερικά παραδείγματα του προβληματισμού μου, ελπίζω να αποτελέσουν τροφή για σκέψη σε πολλούς απο εσάς.

Σκέφτηκα για παράδειγμα πως άνθρωποι οι οποίοι αναγνωρίζουν ανθρώπινες αξίες δεν γίνονται δάσκαλοι, παιδαγωγοί ή και γονείς ακόμα. Δάσκαλος είναι κάποιος ο οποίος μας μεταλαμπαδεύει τα φώτα του πολιτισμού, της ιστορίας, της ανθρωπιάς. Πως γίνεται κάποιος όμως να μας δώσει φώτα σε τέτοια θέματα όταν ακόμα και ο ίδιος δεν τα γνωρίζει; Ή καλύτερα δεν έχει την κριτική ικανότητα που χρειάζεται για να τα κατανοήσει πρώτα και μετά να τα κάνει "τροφή για σκέψη"  προς τους υπόλοιπους;

Η ιστορία για παράδειγμα λέμε πως γράφεται απο τον νικητή. Σε έναν πόλεμο που γίνεται για αγάπη, (τρωικός πόλεμος) η ιστορία γράφτηκε απο τον Όμηρο. Ποια θα ήταν άραγε η άποψη των Τρώων στο θέμα; Ελληνοτουρκικός πόλεμος. Διαφορετική ιστορία διδασκόμαστε στην Ελλάδα, διαφορετικά πράγματα διδάσκονται στην Τουρκία. Γιατί αυτό; Εφόσον η ιστορία είναι όπως λένε αντικειμενική, γιατί δεν υπάρχει ένα διεθνές όργανο το οποίο να βλέπει αυτές τις διαφορές στην ιστορία; Μήπως δεν είναι κοινή; Ή απλά έχει και η ιστορία τον σκοπό της;

Απο την αρχή της ζωής μας μαθαίνουμε να πιστεύουμε σε έναν ή σε πολλούς θεούς, ανάλογα με τον γεωγραφικό τόπο που γεννιόμαστε. Δεν σας προβληματίζει αυτό; Αν γεννιόσασταν στην Κίνα π.χ. θα πιστεύατε στον Βούδα. Ποια θρησκεία είναι η αληθινή; Γιατί πιστεύουν οι άνθρωποι σε διαφορετικούς θεούς; Τι διαφορά έχει η εκάστοτε πίστη; Που αποσκοπεί όλο αυτό; Εφόσον κάποιος δημιούργησε τον κόσμο και δεν έχει ζητήσει τίποτα απο εμάς, ούτε μας έχει μιλήσει ποτέ, γιατί να πρέπει να φοβόμαστε, να ζούμε σύμφωνα με κάποια πρότυπα και όχι ελεύθεροι όπως προστάζει η καρδιά μας;

Η τεχνολογία υποτίθεται βοηθάει την ποιότητα της ζωής μας. Σκεφτείτε μια φαρμακοβιομηχανία λοιπόν που ανακαλύπτει το φάρμακο του καρκίνου. Πως θα λειτουργήσει; Θα αποκρύψει την πληροφορία αυτή και θα αρκεστεί στα φάρμακα τα οποία κάνουν επώδυνη και μακρά την διαδικασία θεραπείας των ασθενών. Έτσι εξασφαλίζει χρήματα για μακροπρόθεσμο σκοπό. Αν εξάλου δεν υπήρχαν αρρώστιες, δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρχουν και φαρμακοβιομηχανίες. Όσο καλλυτερεύει η τεχνολογία τόσο θα έπρεπε οι άνθρωποι να δουλεύουν λιγότερο, αντ'αυτού όμως οι άνθρωποι απολύονται και χάνουν τις θέσεις εργασίας τους.

Τα τσιγάρα, χρησιμοποιούν χημικά στοιχεία για να αποκτήσουμε εξάρτηση και γράφουν με μικρά γράμματα πως μπορεί να μας προκαλέσουν βλάβες. Οι διαφημίσεις, προβάλουν μόνο τα θετικά στοιχεία του προιόντος και όχι τα αρνητικά. Οι άνθρωποι προβάλουν το κουτί προς τα έξω και όχι το περιεχόμενο το οποίο είναι και το σημαντικό.  Όλα αυτά μου προκαλούν ερωτηματικά...

Οι πολιτικοί υποτίθεται είναι υπεύθυνοι για την καλή λειτουργία της κοινωνίας και αντί να πράξουν έτσι, το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργήσουν ένα καλό image (εικόνα), να δωροδοκήσουν μερικούς και να εκλιπαρούν για ψήφους. Διαχειρίζονται ολόκληρες κοινωνίες για προσωπικό τους όφελος. Η αδικία στο μεγαλείο της.

Και τέλος εγώ σαν άνθρωπος, που πιστεύω στην θεία δίκη, πιστεύω στην θεία τιμωρία, αποδέχομαι όλες αυτές τις λάθος θέσεις και πεποιθήσεις που μου έχουν βάλει βαθιά μέσα στο μυαλό μου και δέχομαι να αντέξω τα πάνδεινα, ακόμα και να ζήσω σαν ζώο χωρίς νοημοσύνη επειδή πιστεύω πως μια μέρα θα δικαιωθώ. Δουλεύω για να ζήσω. Πετάω το περισσευούμενο φαί μου όταν γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αποκτήσουν ούτε ένα πιάτο φαί. Γιατί αυτή η ανισότητα;

Έχω γίνει τόσο ευτελής που πιστεύω πως η ευτυχία βρίσκεται στον πλούτο και αφήνω την καρδιά μου στην άκρη δίνοντάς της ψύχουλα για να ζήσει. Το νόημα της ζωής μου είναι ο πλούτος και όχι η πραγματική ευτυχία..

Χαλίφης στην θέση του χαλίφη.... ρομπότ στην θέση του ανθρώπου...ψέμα στην θέση της αλήθειας....πλούτος στην θέση της καρδιάς!!!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΣΚΛΑΒΟΙ!!!!

Είδα λοιπόν χθες ένα ντοκυμαντέρ του Michael Moore το οποίο μιλάει για τον καπιταλισμό. Αν το παρακολουθήσετε και εσείς είμαι βέβαιος πως θα μείνετε άναυδοι. Αυτά που περιέγραψε για την αμερική εδώ και περίπου 5-6 χρόνια (2006-2007), καθώς το ντοκυμαντέρ του προβλήθηκε απο τις μεγάλες οθόνες έπειτα απο τρελές δοκιμασίες και δυσκολίες το έτος 2009, μοιάζουν χαρτί και καλαμάρι με την οικονομική δυσκολία που περνάει η Ελλάδα στην παρούσα φάση, με λίγες μικροδιαφορές βέβαια.

Η ουσία όμως είναι μία, πως η οικονομική κρίση στην ουσία δεν υφίσταται ή τουλάχιστον δεν έχει υλική ύπαρξη. Είναι ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο υποδούλωσης των ανθρώπων. Κάπου λέει μέσα την εξής φράση την οποία δεν θυμάμαι αυτούσια και θα την πω με δικά μου λόγια: "Πιστεύεται πως η δουλεία έχει καταργηθεί, όμως στην εποχή μας υπάρχει τέτοια δουλεία που το σκλαβοπάζαρο μπροστά της είναι ένα τίποτα!"

Είμαστε λοιπόν σκλάβοι; ΣΚΛΑΒΟΙ!... Πως είναι δυνατόν να είμαστε εμείς οι μορφωμένοι άνθρωποι, που μοχθούμε και παλεύουμε κάθε μέρα για ένα καλύτερο μέλλον και μια καλύτερη ζωή δούλοι; Κι όμως είμαστε ναι, πιστέψτε το. Η ζωή μας βασίζεται σε ένα πλουτοπαραγωγικό σύστημα το οποίο έχει σαν σκοπό την καταναλωτική μανία. Όσο περισσότερα καταναλώνεις, τόσο περισσότερο ευχαριστιέσαι την ζωή σου. Και κάποιος στο ντοκυμαντέρ αναρωτιόταν "Γιατί τα χρειάζομαι 3 αυτοκίνητα ενώ μόνο με ένα καλύπτομαι; Γιατί να έχω ένα αυτοκίνητο με 500 άλογα και τελική ταχύτητα 300Κm/h, όταν δεν μου χρειάζεται;" Αυτές και μερικές ακόμα, είναι ερωτήσεις που όλοι μας πρέπει να απαντήσουμε. Γιατί είμαστε πλεονέκτες;

Η αλήθεια είναι πως έτσι μας έχουν μάθει. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Υπάρχουν λοιπόν αυτές οι μεγάλες και αναγνωρισμένες εταιρίες οι οποίες πλουτίζουν κάθε φορά που εμείς καταναλώνουμε κάτι. ΟΚ θα μου πείτε λογικό είναι αυτό, αγοράζεις ένα προιόν η χρηματική του αξία πηγαίνει στον εκάστοτε εργοδότη ή υπεύθυνο που σου παρέχει το προιόν. Γνωρίζετε όμως αλήθεια πως σε μερικές ασφάλειες εταιριών, παρέχεται σε αυτές πλούτος (χρήμα) όταν εσύ πεθαίνεις;

Κάνεις ασφάλεια ζωής και όσο πιο νέος είσαι τόσο περισσότερα κερδίζει η εταιρία. Η οικογένειά σου, παίρνει ένα μικρό ποσοστό διατροφής ενώ η εταιρία στην οποία δούλευες παίρνει εκατομύρια. ΟΧΙ δεν κάνω πλάκα, βρείτε χρόνο να δείτε το ντοκυμαντέρ και θα καταλάβετε.

Υπήρχαν λοιπόν κάποια προβλήματα με αυτή την πλουτοκρατία, ο κόσμος έπαιρνε έξωση απο το σπίτι του επειδή χρωστούσε δάνεια. Υπάρχει κανένας πλέον που να μην λειτουργεί με δάνεια; Δάνεια για το σπίτι, για το αυτοκίνητο, για τις διακοπές, δάνειο για όλα. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά πως δεν έχουμε λεφτά στην τσέπη μας. Κάποιοι λοιπόν απο τους ανθρώπους που είχαν την οικονομική δυνατότητα να μην χρωστάνε ήταν πρόβλημα για τις εταιρίες διότι δεν έπαιρναν χρήματα απο αυτούς. Αυτοί ήταν συντηρητικοί άνθρωποι και δεν έκαναν άσκοπες σπατάλες. Οπότε μια ωραία μέρα τι σκέφτηκαν; Σκέφτηκαν λέει να δώσουν σε αυτούς τους ανθρώπους την δυνατότητα να υποθηκεύσουν το σπίτι τους σε μια τιμή ας πούμε 300.000 ευρώ και αυτά τα λεφτά να μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να τα διαθέσουν για ανάγκες που έχουν, διακοπές, σε πιστωτικές κάρτες και άλλα έξοδα, με την προυπόθεση πως αν δεν πληρώσουν μετά τις δόσεις, τους κάνουν έξωση, τους διώχνουν απο το σπίτι τους. Έτσι κάποιος άλλος αγόραζε το σπίτι σε εξευτελιστική τιμή και το πουλούσε έπειτα με μεγαλύτερη τιμή. Οι τράπεζες δηλαδή έβγαζαν έτσι λεφτά απο το τίποτα. Σου πουλούσαν γλυφιτζούρι και σου έπαιρναν όλο το περίπτερο.Φυσικά εμπλεκόμενοι σε αυτό ήταν κάποια στελέχη μεγαλοεπιχειρήσεων και εταιριών όπως Goldman Sachs κλπ.

Με λίγα λόγια, μας πλασάρουν τα δάνεια σαν εύκολο και προσιτό τρόπο ζωής, παίρνουν τις περιουσίες μας (όσων έχουν δηλαδή γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν) και έπειτα μας λένε και την μαγική αυτή φράση "Στην ελεύθερη οικονομία όποιος προσπαθεί μπορεί να επιτύχει". Μπορεί να γίνει πλούσιος με λίγα λόγια. Αυτό όμως είναι και το μεγάλο ψέμμα τους. Όλοι μας θέλουμε να γίνουμε πλούσιοι, η επιθυμία αυτή είναι που κρατάει τα μάτια μας κλειστά στην αισχροκέρδια και στα τεράστια εγκλήματα που γίνονται μπροστά στα μάτια μας. Η ανάγκη αυτή μας εμποδίζει να εξεγερθούμε και να καταλάβουμε πως το να γίνουμε πλούσιοι δεν ισχύει, καθώς τα χρήματα μένουν στους πλουσίους και αυτοί κλέβουν ακόμα παραπάνω... Υπάρχει όμως ανταγωνισμός και ανταγωνισμός σημαίνει όσο ανεβαίνεις εσύ, τόσο κατεβαίνω εγώ. Σε πατάω απο τον λαιμό και σε ρίχνω κάτω.

Δώθηκαν χρήματα στις τράπεζες για να σωθεί η οικονομία. Σε αυτές τις τράπεζες που εξαιτίας τους έχουν μείνει χιλιάδες άνθρωποι απλήρωτοι και άστεγοι. Δώθηκαν χρήματα για να σώσουν ένα κτίριο και σκότωσαν ανθρώπους. Ποιος είναι ο κλέφτης αλήθεια; Κοιτάξτε τι λέει κάποιος για τον πλούτο:

"Ο πλούτος δεν είναι καρπός εργασίας, αλλά οργανωμένης και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας.
Frantz Fanon, 1925-1961, Γάλλος κοινωνικός φιλόσοφος"

Οργανωμένης και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας! Τι να σημαίνει αυτό άραγε; Σημαίνει πως τα λεφτά που βγάζουμε απο την δουλειά μας δεν βγαίνουν απο τον ιδρώτα μας αλλά απο την απληστία μας. Σημαίνει πως όλοι μας είμαστε κλέφτες. Κλέβουμε θέσεις εργασίας, κλέβουεμε σπίτια, κλέβουμε φαί, κλέβουμε ζωές!

Οι κλέφτες όχι μόνο παίρνουν τα λεφτά, αλλά μας σκοτώνουν κιόλας και δεν έχουν να φοβούνται για τίποτα! Κανείς δεν τους ζητάει εξηγήσεις. Επιχειρήσεις που ληστεύουν όχι μόνο τα λεφτά μας αλλά και την ζωή μας και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα γι αυτό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαμαρτυρηθούμε, όμως ακόμα και η διαμαρτυρία δεν είναι ανεκτή. 

Παρακολουθήστε το βίντεο, αξίζει τον κόπο.

tvxs.gr | Καπιταλισμός: μια ιστορία αγάπης by tvxorissinora

Έρωτας και Θάνατος, δυο αδέρφια ή δυο εχθροί;

"Γεννήθηκα όταν με φίλησες. Πέθανα όταν με παράτησες.Έζησα για λίγες βδομάδες, όσο με αγάπησες.

Humphrey Bogart, 1899-1957, Αμερικανός ηθοποιός (από την “Casablanca”)

Εκ διαμέτρου, λοιπόν, διαπιστώνουμε πως είναι δυο στοιχεία αντίθετα στη ζωή μας καθώς ο έρωτας  δίνει την ζωή και ο θάνατος την παίρνει. Ο έρωτας δίνει νόημα στην βαρετή ζωή μας και ο θάνατος  απλά σβήνει τα ίχνη της.

Είναι όμως τόσο αληθινή αυτή η φράση όσο φαίνεται; Για φανταστείται έναν κόσμο όπου θα  μπορούσαμε να ζούμε αιώνια χωρίς κανένας να αρρωσταίνει, κανείς να ταλαιπωρείται και κανείς να  πεθαίνει... Πόσο νόημα θα δίναμε τότε στα ωραία συναισθήματα που μας κάνουν να νοιώθουμε  ανθρώπινοι;

Η αλήθεια είναι πως απλά θα είμασταν ένα είδος ανθρώπινων ρομπότ που απλά θα εκτελούσαμε  λογικές εντολές απο το μυαλό μας και η καρδιά μας θα ήταν τόσο σκληρή ώστε θα αγνοούσε ακόμα  και την ίδια της την ύπαρξη. Χωρίς τον "φόβο" του θανάτου κανένας δεν θα μπορούσε να είναι  άνθρωπος, διότι άνθρωπος λέγεται κάποιος που τρέφει αισθήματα.

Χρησιμοποιώ την λέξη "φόβος" γιατί είναι επικρατέστερη άποψη των ανθρώπων. Ο θάνατος όμως  είναι το μόνο δημοκρατικό πράγμα στον κόσμο. Θέλοντας και μη είναι το χειρότερο και το καλύτερο  που συμβαίνει στην ανθρωπότητα.

Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι πως είναι επείγον να αγαπήσουμε.

(Eric-Emmanuel Schmit, 1960-, Γάλλος δραματουργός & συγγραφέας)

Αφού λοιπόν ο θάνατος είναι ότι πιό άσχημο και λυπητερό μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο, πώς  είναι δυνατόν να μας διδάσκει αγάπη; Η απάντηση είναι πολύ απλή αλήθεια. Η αγάπη δεν μπορεί να  υπάρξει χωρίς την παρουσία του θανάτου. Γνωρίζοντας πως μια μέρα θα φύγουμε απ'τη ζωή  αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πως η ζωή μας αξίζει, αξίζει να ζήσουμε μια ποιοτική ζωή και μόνη  ποιοτική ζωή είναι όταν αγαπάμε κι ερωτευόμαστε.

Ίσως τελικά ο έρωτας να είναι η αφορμή για την αξία της ζωής μας ή έστω το μέσο με το οποίο  επιτυγχάνουμε την ευτυχία, αλλά η αιτία είναι μόνο ο θάνατος. Αυτός ο μαυροφορεμένος άντρας με  το δρεπάνι που αφαιρεί την ψυχή απο το σώμα. Σε μια εκδρομή στη Σαντορίνη άκουσα έναν ξεναγό  να λέει "Μπορεί το ηφαίστειο να θεωρείται ως ένα απο τα πιο καταστροφικά στοιχεία της φύσης και να  αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν να μένετε εδώ με τον φόβο μήπως αυτό ξυπνήσει, αλλά παράλληλα το  ηφαίστειο μας έχει δώσει ζωή, χάρη σε αυτό ζούμε και ζούμε καλά. Γι αυτό σε όλα τα ακραία  στοιχεία,πράγματα και θέματα μην είστε ποτέ απόλυτοι. Να κοιτάτε πάντα και τις δυο πλευρές."

ΚΡΙΣΗ!!!

Κρίση σημαίνει ικανότητα κριτικής, ικανότητα ανάλυσης και σύνθεσης. Να έχεις μπροστά σου ένα πρόβλημα ή μια κατάσταση και να του αλλάξεις τον αδόξαστο για να βρείς την λύση. Να κατανοήσεις τι φταίει γιατί φταίει και πως πρέπει να το διορθώσεις. Η κρίση βέβαια συνοδεύεται και με διάφορα ουσιαστικά, όπως κρίση πανικού κλπ. αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Η δική μας κρίση συνοδεύεται απο κοσμητικά επίθετα. Στην συγκεκριμένη "οικονομική κρίση". Τι αλήθεια είναι η οικονομική κρίση; Είναι πολύ απλό. Είναι μια κρίση πανικού των χρημάτων. Ω ναι ποιος είπε ότι τα χρήματα δεν μπορούν να πάθουν κρίση; Άλλωστε τελευταία έχουν πέσει σε τέτοια κατάθλιψη που σε λίγο θα χρειαστούν και ψυχοφάρμακα και χημειοθεραπείες για να επιβιώσουν. Είναι ένας ασθενής που επιβιώνει με σωλήνα και υποβοηθήματα στήριξης της ζωής. Καταδικασμένος δηλαδή να ταλαιπωρηθεί μέχρι την εσχάτη στιγμή.

Και όταν τελικά φύγουν απο τη ζωή νομίζετε θα κλάψει κανένας γι αυτά; ΟΥΔΕΙΣ! Τόσο αναίσθητοι έχουμε γίνει. Να πεθαίνουν οι αξίες μας και εμείς να στήνουμε γλέντι. Γιατί φίλοι μου το χρήμα είναι ζωή, είναι ποιότητα ζωής, είναι χαρά, είναι δημιουργία και προπάντων είναι ευτυχία. Είδατε κανέναν άνθρωπο που δεν έχει χρήματα να είναι ευτυχισμένος; Κανέναν! Όσοι έχουν έστω και λίγα, τότε είναι χαρούμενοι γιατί μπορούν να εκπληρώσουν κάποιες ανάγκες τους.

Όπως ας πούμε ένας μεροκαματιάρης που βγάζει 700 ευρώ το μήνα, να αγοράσει παντελόνι που κοστίζει 1000 ευρώ, παπούτσια 400 ευρώ και πουκάμισο 200 ευρώ και ζώνη φυσικά μάρκας για να μην τον κακοφημίσουν βρε αδερφέ όταν βγεί την βραδινή του βόλτα για ποτό. Άλλωστε τι είναι ένα κομμάτι ψωμί μπροστά στο γκλάμουρ και στο ωραίο λούκ;

Μη μιλήσω γι αυτούς που φυσάνε το παραδάκι και όταν πάνε σε ξενοδοχεία με το αμάξι τους που κοστίζει 50.000 ευρώ, δεν αφήνουν τον παρκαδόρο να το παρκάρει για να μην δώσουν 5 ευρώ. (κλεμένο αυτό αλλά ωραίο και σωστό). Έπειτα γίνεται και διαχωρισμός του φύλου. Αλλιώς το σκέφτονται οι άντρες το χρήμα και αλλιώς οι γυναίκες. Η κρίση κοινώς, είναι διαφορετική. Οι άντρες χάνουν τα αυτοκίνητα, τα κότερα και τις πισίνες, ενώ οι γυναίκες χάνουν τα χρυσαφικά, τις μπογιές προσώπου, τις γούνες κλπ...(για τους άντρες δεν τίθεται λόγος, δεν υπάρχουν άλλωστε σύμφωνα με το γνωστό λαικό άσμα).

Γι αυτούς δε που διαχειρίζονται χώρες, αφήστε το καλύτερα απαξιώ να μιλήσω.

Λίγα παραδείγματα σωστής κρίσης, δεν μπορώ να τα θέσω και όλα. Κρίση λοιπόν η ικανότητα του να κρίνεις, να επεξεργάζεσαι μια κατάσταση και να βγάζεις σωστά αποτελέσματα. Μόνο σωστά αποτελέσματα δεν βγάζουμε όμως. Τώρα αν στην κρίση αυτή φταίει το ίδιο το χρήμα ή η ανθρώπινη μαλακία δεν είμαι σίγουρος. Σίγουρος είμαι όμως για το ότι κανένας δεν είναι εκεί που του αξίζει να είναι. Κοιτάξτε γύρω σας προσεκτικά και θα καταλάβετε.

Υπάρχει άραγε τίποτα αληθινό πλέον;

Δεν ξέρω απο πια οπτική γωνιά να το πιάσω το θέμα. Δεν ξέρω αν θα εκφραστώ σωστά, ωστόσο έκανα μερικές σκέψεις και οφείλω να τις ποστάρω. 

Η ζωή είναι μια σκακιέρα. Έχουμε τα πιόνια και τα κινούμε, δημιουργούμε τη στρατηγική μας και έπειτα κάνουμε τις κινήσεις οι οποίες μας οδηγούν είτε στην χασούρα είτε στη νίκη. Στο χέρι μας είναι, αλλά και στο χέρι του αντιπάλου. Αντίπαλος ε;;; Πρέπει πάντα να υπάρχει ένας αντίπαλος; Δεν γνωρίζω την απάντηση σε αυτό. Σίγουρα όμως όταν υπάρχει καλός αντίπαλος (στο σκάκι τουλάχιστον) σε κάνει να σκέφτεσαι καλύτερα και να ακονίζεις το μυαλό σου. Μπορεί να μην τον κερδίσεις ποτέ, όμως σίγουρα θα έχεις μάθει πολλά απο αυτόν. Θα έχεις γίνει πολύ καλύτερος.

Έλα όμως που στη ζωή δεν συμβαίνει αυτό. Όποιος κερδίζει στο σκάκι όχι μόνο δεν μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του στον αντίπαλο, αλλά τον καταστρέφει και τον πατάει, τον εξαφανίζει. Η αιώνια αυτή διαμάχη εκτός των άλλων ξεκινάει και απο τα δύο φύλα. 

Αρκετά με τους προλόγους. Πάμε στις σκέψεις. Την σήμερον ημέρα πρέπει να κερατώσεις για να καταλάβεις πως ο κερατωμένος πονάει. Πρέπει να πληγώσεις για να καταλάβεις πως ο πληγωμένος πληγώνεται. Πρέπει να μαχαιρώσεις για να καταλάβεις πως ο μαχαιρωμένος αιμοραγεί. Πρέπει να περάσεις απο πολλές σχέσεις για να καταλάβεις πως όλες είναι άχρηστες εκτός απο μία και μοναδική. 

 Πρέπει να σπουδάζεις μια ζωή για να καταλήξεις σε μια δουλειά που οι γνώσεις σου δεν χρειάζονται. Πρέπει να δημιουργήσεις οικογένεια για να καταλάβεις πως δεν σε καλύπτει πλήρως και πρέπει να χωρίσεις μετά για να πληγώσεις την οικογένειά σου, τον εαυτό σου κατ' επέκταση. 

Πρέπει να περάσεις απο χιλιάδες ανάγκες μηδαμινές, να τις ικανοποιήσεις επειδή και μόνο αυτές είναι υποκατάστατα της πραγματικής ανάγκης, ώστε στο τέλος να είναι σχεδόν αργά για να εκπληρώσεις την πραγματική σου ανάγκη. 

Εκπληρώνουμε δηλαδή χίλια ψέμματα για να ικανοποιήσουμε μια αλήθεια, η οποία δεν ικανοποιείται παρά μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά.  Ή και ποτέ. Ίσως να φταίνε οι καιροί και όχι τόσο εμείς. Αλλά άν τα αισθήματα, τα πρέπει, τα δεν πρέπει, τα ναι, τα όχι, τα δήθεν και τα μεν, είναι μόδα, τότε μόδα είμαστε και εμείς και η εποχή μας και θα περάσει. Πολλοί είναι αυτοί που δεν ταιριάζουν στην εποχή τούτη. Πολλοί πιστεύουν πως έπρεπε να ζουν άπου στο παρελθόν ή κάπου στο μέλλον.

Γιατί;; Επειδή πολύ απλά οι αξίες της εποχής μας δεν τους καλύπτουν. Ότι και να κάνουν, όπως και να λειτουργήσουν δεν ικανοποιούνται πλήρως. Μερικοί πχ. ψάχνουν αντικειμενικότητα και δεν την βρίσκουν, άλλοι ψάχνουν αναγνώριση, άλλοι ψάχνουν αγάπη, άλλοι ψάχνουν ανθρώπους...πραγματικούς ανθρώπους. Μήπως τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τα ψώνια; Αγοράζω ένα κόκκινο ανοιχτό φόρεμα σήμερα, το φοράω μόνο για τις εξόδους, έχω το μαύρο το κλειστό για τις επίσημες εκδηλώσεις κλπ κλπ. Φίλοι, συγγενείς και σύντροφοι ανάλογοι των εκάστοτε αναγκών μας. 

Όπως και τα ρούχα όμως που στην ουσία μας προστατεύουν απο το κρύο, έτσι και οι άνθρωποι μας προστατεύουν απο τη μοναξιά. Δεν είναι ούτε για ομορφιά και γούστο, ούτε για απλά να περνάμε καλά και να δείχνουμε κούλ. Πίνουμε και καπνίζουμε για να δείχνουμε κάποιοι στα μάτια των γυναικών. Έλα όμως που οι γυναίκες δεν το κοιτάνε αυτό και εμείς μετά δεν μπορούμε να κόψουμε ούτε το ποτό ούτε το τσιγάρο...  Οι γυναίκες απο την άλλη ντύνονται όμορφα και βάφονται για να είναι αρεστές στους άντρες. Δημιουργούν μια ψεύτικη ομορφιά χωρίς να γνωρίζουν πως κρύβουν μέσα τους μια ομορφιά η οποία δεν μπορεί να συγκριθεί με καμμιά άλλη. Επίσης ένας άντρας που πραγματικά αγαπάει δεν κοιτάει ρούχα και βαψίματα, αλλά την ψυχή.

Υπάρχει λοιπόν τίποτα αληθινό σήμερα; Υπάρχει! Το κρύβουν όμως όλοι πολύ βαθιά μέσα τους γιατί είναι κίτς, έξω απο τη μόδα, εκτός εποχής κλπ. Πόσο βαθιά γελασμένοι είμαστε...

Αγάπη τι δύσκολο πράγμα!!!

Εάν ρωτήσουμε 10 άτομα για το τι είναι αγάπη, θα λάβουμε 10 διαφορετικές απαντήσεις. Είναι λοιπόν θέμα αντίληψης η αγάπη; Διαμορφώνεται απο τις εκάστοτε εμπειρίες και επιθυμίες του καθενός;

Κάποιος λέει την εξής φράση: "Αγαπάω όλες τις γυναίκες".

Ένας λογικός άνθρωπος λοιπόν ακούγοντας αυτή τη φράση θα έβγαζε το συμπέρασμα πως αυτός που την εξέφρασε είναι βαθιά συναισθηματικός, στοργικός και καλοκάγαθος άνθρωπος. Αγαπάει τις γυναίκες διότι αυτές προσφέρουν το δώρο της ζωής, γίνονται μητέρες και παρέχουν φροντίδα και αγάπη στα παιδιά του, είναι μητέρες του πολιτισμού και της ανθρωπότητας. Είναι όμως όντως έτσι;

Αυτός σας πληροφορώ δέχεται δεκάδες σχόλια απο κάτω λέγοντας "Ναι άντρακλά μας", "Δέν υπάρχει άλλος άντρας σαν εσένα" κλπ κλπ.  Πως γίνεται μια τέτοια έννοια να εκφράζεται με τον πιο κίβδηλο  ανάρμοστο ορισμό; Εδώ χωράει η έκφραση "Ποιός είναι πιο ηλίθιος, ο ηλίθιος ή αυτός που τον ακολουθεί".

Δέχομαι το γεγονός ότι κάποιος αγαπάει τις γυναίκες. Τις αγαπάει τόσο πολύ ώστε τους προσφέρει το "βασιλικό" του κρεβάτι. Γεμάτο χρυσοπίκηλτα κοσμήματα, ξύλο τριανταφυλλιάς και μεταξωτά σεντόνια και κορδέλες. Είναι ωραίο κάποιος να έχει όνειρα. Είναι άσχημο τα όνειρα αυτά να είναι όνειρα της μιας ημέρας.

Όλοι, άσχετα με το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό τους υπόβαθρο θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Είναι η μεγαλύτερη ανάγκη του ανθρώπου. Τι αλήθεια όμως κάνουν για να το πετύχουν αυτό;

Ο τυπάς πιο πάνω που φωνάζει περίτρανα πως αγαπάει τις γυναίκες το έχει καταφέρει. Έχει κατακτήσει τ' όνειρό του: Κατάφερε ν' αγαπήσει τόσες πολλές γυναίκες που, στο τέλος, η ακόρεστη ηδονή του ικανοποιήθηκε και δεν θέλει άλλο. Στο τέλος όμως της ημέρας, όταν ξάπλωσε στο "βασιλικό" του κρεβάτι συνηδητοποίησε πως βρισκόταν εκεί μόνος του χωρίς κανέναν δίπλα του να του προσφέρει μια αγκαλιά.

Όσες τον ακολούθησαν έπαθαν το ίδιο μηδεμίας εξαιρουμένης. Τι μένει λοιπόν;

Δεν θέλω να εκφράσω την αγάπη σαν μια κοινωνικοπολιτική αντίληψη, ή μια επιθυμία
 η οποία διαμορφώνεται απο άλλες ανάγκες, πιστεύω, αντιλήψεις και πεποιθήσεις.
 Θα ήμουν πολύ άδειος αν το έκανα αυτό. Η αγάπη είναι κανόνας. Είναι ολοκληρωμένη
 απο μόνη της. Μπορεί να εκφραστεί μόνο με αγάπη.

Η αγάπη που δίνουμε μερικές φορές μπορεί να φέρει άσχημα αποτελέσματα
 (Ένας γονιός θέλει πάντα το καλύτερο για το παιδί του. Το προστατεύει συνεχώς.
Μερικές φορές αυτή η υπερπροστασία κόβει τα πόδια του παιδιού αφήνοντάς το ανήμπορο
 να ορθοποδήσει στην κοινωνία). Αυτό καθεαυτό όμως δεν σημαίνει πως η αγάπη έχει κακό σκοπό.
 Η τυφλή εμπιστοσύνη στην αγάπη είναι ο δημαγωγός αυτού του εκτροχιασμού. Η λάθος αντίληψη
 που έχουμε για κάποια θέματα μας οδηγούν εκεί.

"Η "αγάπη" για την πατριδα μας και για τα παιδιά της πατρίδας μας είναι υπαίτια για τους πολέμους".
 Για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας, πρέπει να σκοτώσουμε τους εχθρούς μας που κατασπαλούν
 και εκμεταλεύονται τους βιοτικούς πόρους της γής. Πηγαίνουμε σαν στρατιωτάκια (προβατάκια)
 στον πόλεμο φυσικά για το απώτερο καλό και επειδή θα κάναμε τα πάντα για τους αγαπημένους μας,
 χωρίς να κατανοούμε πως εκεί στον πόλεμο (άν όχι πιο νωρίς) έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας
 και τον ίδιο μας τον εαυτό. Και όλα αυτά για τί;;

Για το πετρέλαιο, μια χούφτα γή και ίσως ένα βραβείο. Αφορμή γι' αυτή την τελευταία παράγραφο
η φωτογραφία παραπάνω που κέρδισε βραβείο πούλιτζερ. Το παιδάκι ήθελε να φτάσει στο καταφύγιο
του ΟΗΕ όπου θα του πρόσφεραν κατάλυμα και φαί. Ο φιλόδοξος φωτογράφος κυνηγούσε το όνειρό του,
ένα βραβείο πούλιτζερ, το οποίο και κέρδισε, αλλά μετά απο μερικούς μήνες, σκεπτόμενος την φρικαλεότητα
 του πολέμου και μη μπορώντας να αντέξει από τις τύψεις, αυτοκτόνησε.

Η αγάπη βρίσκεται παντού. Απο το πιο μικρό μέχρι και το πιο μεγάλο. Όλα μπορούν να συσχετισθούν με
την αγάπη (μην αναφέρω θρησκείες σταυροφορίες κ.λπ. "Εις το όνομα του Χριστού θα σας σκοτώσουμε όλους").
 Για όλα μπορείς να βάλεις σαν αιτία και αφορμή την αγάπη. Η ουσία όμως είναι πως κανείς δεν μπορεί να την
κατανοήσει είτε επειδή δεν θέλει είτε επειδή δεν μπορεί, σε οποιονδήποτε βαθμό και αν αυτή υπόκειται.
 Μερικές φορές είναι όντως αργά. Είναι αργά για σένα αλλά όχι για τους άλλους. Απο τα λάθη μας μαθαίνουμε
 και γινόμαστε καλύτεροι. Μη δίνετε τη δυνατότητα στον εαυτό σας να παραπληροφορείται.

Επειδή δεν θέλω να τελειώσω τις σκέψεις άσχημα, θα σας πω το τέλος της ιστορίας που περιγράφει
 η φωτογραφία. Το κοριτσάκι τελικά κατάφερε να φτάσει στον καταβλυσμό του Ο.Η.Ε., όπου την περιμάζεψαν
 και την τάισαν και την φρόντισαν. Επειδή όσο και αν δεν βρήκε αγάπη γύρω της, η θέληση και η αγάπη που
 είχε μέσα της για τη ζωή, ήταν δυνατότερες απο κάθε κακουχία.

"Ένα μικρό καντήλι μπορεί να διώξει όλο το σκοτάδι που επικρατεί στο σκοτεινό δωμάτιο".

Χριστούγεννα...ως εορτή!

Διαβάζω παντού πως τα χριστούγεννα είναι μια γιορτή αγάπης.
 Πρέπει αυτές τις άγιες μέρες να θυμίζουμε στον εαυτό μας πως είμαστε
 άνθρωποι και έχουμε καρδιά, πως και όλοι οι υπόλοιποι έχουν επίσης καρδιά.
Πως πρέπει να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας χαρίζοντάς του ένα χαμόγελο και
 μια ζεστή αγκαλιά. Πως πρέπει να κάνουμε πολλά δώρα. Να δώσουμε σε αυτούς
 που έχουν ανάγκη χωρίς να ζητήσουμε καμμία ανταπόδωση. Να αφήσουμε πίσω
 τα λάθη μας και να συγχωρήσουμε τους εχθρούς μας και οποιονδήποτε άλλο μας
έχει κάνει κακό και να τους αγκαλιάσουμε όλους. Είναι μια εποχή που πρέπει να τους
 αγκαλιάσουμε όλους και κανένας μας να μην νοιώθει μόνος.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των χριστουγέννων είναι ο Εμπενίζελ Σκρούτζ.
 Όλοι γνωρίζεται την ιστορία του. Ο γερο-κσεκούτης τσιγκούνης που δεν ενδιαφέρεται
 για κανέναν, ούτε καν για τον εαυτό του, παρά μόνο για τα χρήματα, τα υλικά αγαθά
 (τα οποία δεν γνωρίζω αν τα κέρδισε με τον ιδρώτα του η όχι) τον οποίο επισκέφτηκαν 3 φαντάσματα και τον μεταμόρφωσαν στον πιο καλοσυνάτο και χαρούμεν άνθρωπο στον κόσμο.   Τα χριστούγεννα
συμβολίζουν την μεταμόρφωση του "ανθρώπου" σε άνθρωπο.

Στην πραγματικότητα αυτή είναι μια πάρα πολύ ωραία ιστορία για τα μικρά παιδιά. Η αλήθεια είναι πως πέραν της θρησκευτικής εορτής και σημασίας τα χριστούγεννα είναι γέννημα θρέμμα των μεγάλων βιομηχανιών που αυτή ακριβώς την εποχή πλασσάρουν τα προιόντα τους με τον πιο επικερδή και προσοδοφόρο διαφημιστικό τρόπο. "Χάρισε στον φίλο,αγαπημέν, συγγενή σου ένα δώρο για να του δείξεις πως τον αγαπάς και τον σκέφτεσαι". Τι καλύτερο απο ένα δώρο? Και ποια εποχή είναι καλύτερη για δώρα άν όχι τα χριστούγεννα που συμβολίζουν την αγάπη;

"Δώσε το δώρο της αγάπης σε κάποιον σήμερα δείχνοντας ότι τους χρειάζεσαι."
Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της ιστορίας του Εμπενίζελ. Τα φαντάσματα τον επισκέπτονται για να του πούν πως χρειάζεται τους άλλους. Αλλά για να τους έχει πρέπει να τους αγαπήσει. Πρέπει να αγαπήσει τον εαυτό του.

Γιατί όμως πρέπει να κάνουμε δώρα μόνο τα χριστούγεννα; Γιατί μόνο τα χριστούγεννα να δείχνουμε στους άλλους πόσο τους αγαπάμε και τους σκεφτόμαστε; Γιατί μόνο τα χριστούγεννα να φέρνουμε την οικογένειά μας κοντά; Γιατί μόνο τα χριστούγεννα; και όχι όλο το χρόνο;

Η αγάπη είναι το Α και το Ω στη ζωή μας. Την συναντάμε σε κάθε μας ανάσα, όχι μόνο κατα την διάρκεια των χριστουγέννων. Δηλαδή για 2 βδομάδες είμαστε καλοί και τα ξεχνάμε όλα και τον υπόλοιπο χρόνο είμαστε πάλι οι ίδιοι αδιάφοροι, εγωιστές, φιλάργυροι, ρεαλιστές που είμαστε τον υπόλοιπο χρόνο;

Και λομςσ έτσι είναι. Έτσι μας το προβάλλουν και έτσι έχουμε μάθει να λειτουργούμε. Τα χριστούγεννα θυμόμαστε να δώσουμε 2 ευρώ στο ζητιάνο, να δώσουμε ένα πιάτο φαί στον άνεργο, να κάνουμε έρανο για τους φτωχούς...

Τα χριστούγεννα θυμούνται οι μεγαλοεταιρίες να κάνουν πλουσιοπάροχες καμπάνιες και δήθεν εράνους για αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα πλασάροντας τα προιόντα τους.

Μια κομπίνα πολύ καλά οργανωμένη.

Κάντε την ζωή σας κάθε μέρα χριστούγεννα, την κάθε σας μέρα κάντε την γιορτή αγάπης και σκορπίστε το χαμόγελό σας παντού. Όλοι αξίζουν το χαμόγελό σας ανεξαιρέτως. Δημιουργήστε τα θεμέλια της ζωής σας με αγάπη και θα χαμογελάτε πάντα. Μην περιμένετε τα χριστούγεννα για να νοιώσετε την αγάπη.