Υπάρχουν αρκετά πράγματα που δεν καταλαβαίνω στην συμπεριφορά των ανθρώπων, ειδικά στην κοινωνική συμπεριφορά, όμως θα έλεγα πως κατα κάποιο τρόπο όλα είναι δικαιολογημένα ασχέτως αν εγώ δεν τα "πιάνω".
Για παράδειγμα, ένα μεγάλο θέμα είναι οι φυλακές. Θα μου πείτε πως είναι λογικό να υπάρχουν εφόσον υπάρχουν εγκληματίες. Αυτή η λογική σκέψη όμως προέρχεται απο μια λογική ακολουθία κάποιων άλλων πραγμάτων. Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τι εννοώ με μια φανταστική ιστορία.
Φανταστείτε έναν άνθρωπο να έχει χάσει τα πάντα και να μην έχει να φάει. Αυτός λοιπόν έχει μια γυναίκα και ένα παιδί που μόλις γεννήθηκε και όλοι τους βρίσκονται στο δρόμο. Για να θρέψει το παιδί του, έκλεβε συστηματικά το σουπερ μάρκετ της γειτονιάς. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, έχοντας κι αυτός τα δικά του οικονομικά προβλήματα, τον τσάκωσε μια μέρα στα πράσα και του έκανε μήνυση. Για να μην τα πολυλογώ, θα πάω κατευθείαν στην κατάληξη. Ο πατέρας βρίσκεται στην φυλακή, η μητέρα αναγκάστηκε να εκδoθεί για να μεγαλώσει το παιδί της και το παιδί της έγινε ναρκομανής και κατέληξε στη στενή για μικροδιαρρήξεις. Μπαινοβγαίνει για την ακρίβεια.
Είναι λογικό επομένως, να καταλήξει το παιδί στη φυλακή εφόσον δεν είχε οικογένεια για να τον μεγαλώσει σωστά και να του προσφέρει τα απαραίτητα για μια καθώς πρέπει ζωή. Έγινε εγκληματίας και πήγε στην στενή όπως του άρμοζε.
ΟΚ αιτιολογούμε την "σταδιοδρομία" του στη ζωή λόγω των περιπτώσεων, αλλά πως δικαιολογούμε την κοινωνία όταν αυτή με τους οποιουσδήποτε νόμους, κανόνες κλπ. διαθέτει, αφήνει μια οικογένεια να έχει τέτοια κατάληξη; Και όχι μόνο αφήνει, αλλά σίγουρα σπρώχνει κιόλας την κατάσταση προς εκεί. Δημιουργεί "εγκληματίες". Και αφού τους δημιουργεί, έπειτα δημιουργεί τις φυλακές για να τους χώσει όλους εκεί. Μην συνεχίσω λέγοντας πως αρκετές (αν όχι όλες) οι φυλακές εκπροσωπούν συμφέροντα πλουσίων κλπ. και χρησιμοποιούν τους κρατουμένους για διάφορες δουλειές εκατομμυρίων με μηδαμινά έξοδα για αυτούς. Υπάρχουν και άλλες προεκτάσεις στο θέμα, αλλά δεν χρειάζεται να το αναπτύξουμε άλλο πιστεύω. Αρκεί αυτό για να δούμε το νόημα.
Λογικό συμπέρασμα: Λόγω της δόμησης της κοινωνίας, οι εγκληματίες είναι λίθος για την βιωσιμότητά της και γι αυτό τους δημιουργεί!!
Αυτό λοιπόν που σκέφτομαι και με απασχολεί, είναι πως η λογική αυτή επικρατεί σε όλες σχεδόν τις πτυχές της ζωής του ανθρώπου.
Ζούμε σε έναν κόσμο, ο οποίος μπορεί να μας προσφέρει οτιδήποτε χρειαζόμαστε για να έχουμε ένα πολύ καλό βοιωτικό επίπεδο. Ωστόσο το μεγαλύτερο ποσοστό είμαστε φτωχοί. Δεν μπορώ να το κατανοήσω αυτό. Δεν βρίσκω μια λογική εξήγηση. Πως είναι δυνατόν να μπορούμε να έχουμε την δυνατότητα να ΖΟΥΜΕ κι εμείς να μην την αξιοποιούμε; Οι χώρες να έχουν καταντήσει να είναι επιχειρήσεις και οι άνθρωποι να μην έχουν καμία απολύτως αξία; Η ανθρώπινη ζωή που θα έπρεπε να είναι η μια και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΒΑΣΗ οικοδόμησης της κοινωνίας, να μην υπολογίζεται καθόλου;
Είναι δυσάρεστο αν το σκεφτείς και πόσο μάλλον αν θέλεις να αποκαλείσαι άνθρωπος. Γιατί λίγο πολύ όλοι μας παινευόμαστε για την ανθρωπιά μας, αλλά η αλήθεια είναι πως η κοινωνία είναι έτσι δομημένη, ώστε οτιδήποτε και αν κάνουμε να είναι εις βάρος κάποιου άλλου. Όταν εμείς έχουμε κέρδη, κάποιος άλλος έχει ζημία και ούτω καθεξής. Υπάρχει ένας φαύλος κύκλος δηλαδή με "κερδισμένους" και "χαμένους" και λογικό συμπέρασμα αυτού πως όλοι μας είμαστε "χαμένοι". Ειδικά τώρα τελευταία που ο πλούτος έχει συσσωρευτεί σε ελάχιστους και οι υπόλοιποι κλαίμε την μοίρα μας. Και οκ να το δεχτώ αυτό (εν μέρει) για τα παλαιότερα χρόνια, αλλά πλέον που υπάρχει η δυνατότητα τουλάχιστον για ένα καλό βοιωτικό επίπεδο και μπορούν να εξασφαλισθούν δικαιώματα για στέγη και τροφή και υγεία σε παγκόσμιο επίπεδο, το βρίσκω μικροπρεπές.
Χρησιμοποιούμε τις ιδέες μας αντιλειτουργικά και καθόλου δημιουργικά. Στο σχολείο μας έλεγαν πως οι μηχανές θα μας βοηθήσουν στο να ανέβει το βοιωτικό μας επίπεδο και να γίνουν όλες οι δουλειές πιο ευχάριστες, πιο αποδοτικές και πιο εύκολες. Είχαν απόλυτο δίκιο, όμως το μόνο που βλέπω είναι πως ενώ οι μηχανές τα παρέχουν όλα αυτά, οι άνθρωποι αντί να εξελιχθούν, έχασαν τις δουλειές τους.
Και όλα τα παραπάνω έχουν λογική εξήγηση. Γίνονται με κάποια λογική και έχουν λογικά συμπεράσματα. Μήπως και η λογική τελικά μπορεί να χρησιμοποιείται σαν αντι-λογική;
Ένα μαχαίρι μπορεί να λειτουργήσει και σαν φονικό όπλο, αλλά και σαν εργαλείο. Τα πάντα έχουν 2 πτυχές. Γιατί όμως εμείς διαλέγουμε την κακιά;
Δεν θα ήταν πιο εύκολο να παρέχουμε σε όλους απλόχερα τα απαραίτητα προς το ζην; Αν η ικανοποίηση των πρώτων μας αναγκών ήταν εξασφαλισμένη, δεν θα είχαμε μόνο δημιουργικό χρόνο; Ποιος θα σκεφτόταν να κλέψει ένα κομμάτι ψωμί όταν δεν πεινάει; Ποιος θα έκανε οτιδήποτε αν οι ανάγκες του ήταν όλες καλυμμένες;
Μήπως πρέπει να αλλάξουμε τις βάσεις λοιπόν; Σε όλες τις πτυχές μας.
