Δεν ξέρω απο πια οπτική γωνιά να το πιάσω το θέμα. Δεν ξέρω αν θα εκφραστώ σωστά, ωστόσο έκανα μερικές σκέψεις και οφείλω να τις ποστάρω.
Η ζωή είναι μια σκακιέρα. Έχουμε τα πιόνια και τα κινούμε, δημιουργούμε τη στρατηγική μας και έπειτα κάνουμε τις κινήσεις οι οποίες μας οδηγούν είτε στην χασούρα είτε στη νίκη. Στο χέρι μας είναι, αλλά και στο χέρι του αντιπάλου. Αντίπαλος ε;;; Πρέπει πάντα να υπάρχει ένας αντίπαλος; Δεν γνωρίζω την απάντηση σε αυτό. Σίγουρα όμως όταν υπάρχει καλός αντίπαλος (στο σκάκι τουλάχιστον) σε κάνει να σκέφτεσαι καλύτερα και να ακονίζεις το μυαλό σου. Μπορεί να μην τον κερδίσεις ποτέ, όμως σίγουρα θα έχεις μάθει πολλά απο αυτόν. Θα έχεις γίνει πολύ καλύτερος.
Έλα όμως που στη ζωή δεν συμβαίνει αυτό. Όποιος κερδίζει στο σκάκι όχι μόνο δεν μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του στον αντίπαλο, αλλά τον καταστρέφει και τον πατάει, τον εξαφανίζει. Η αιώνια αυτή διαμάχη εκτός των άλλων ξεκινάει και απο τα δύο φύλα.
Αρκετά με τους προλόγους. Πάμε στις σκέψεις. Την σήμερον ημέρα πρέπει να κερατώσεις για να καταλάβεις πως ο κερατωμένος πονάει. Πρέπει να πληγώσεις για να καταλάβεις πως ο πληγωμένος πληγώνεται. Πρέπει να μαχαιρώσεις για να καταλάβεις πως ο μαχαιρωμένος αιμοραγεί. Πρέπει να περάσεις απο πολλές σχέσεις για να καταλάβεις πως όλες είναι άχρηστες εκτός απο μία και μοναδική.
Πρέπει να σπουδάζεις μια ζωή για να καταλήξεις σε μια δουλειά που οι γνώσεις σου δεν χρειάζονται. Πρέπει να δημιουργήσεις οικογένεια για να καταλάβεις πως δεν σε καλύπτει πλήρως και πρέπει να χωρίσεις μετά για να πληγώσεις την οικογένειά σου, τον εαυτό σου κατ' επέκταση.
Πρέπει να περάσεις απο χιλιάδες ανάγκες μηδαμινές, να τις ικανοποιήσεις επειδή και μόνο αυτές είναι υποκατάστατα της πραγματικής ανάγκης, ώστε στο τέλος να είναι σχεδόν αργά για να εκπληρώσεις την πραγματική σου ανάγκη.
Εκπληρώνουμε δηλαδή χίλια ψέμματα για να ικανοποιήσουμε μια αλήθεια, η οποία δεν ικανοποιείται παρά μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά. Ή και ποτέ. Ίσως να φταίνε οι καιροί και όχι τόσο εμείς. Αλλά άν τα αισθήματα, τα πρέπει, τα δεν πρέπει, τα ναι, τα όχι, τα δήθεν και τα μεν, είναι μόδα, τότε μόδα είμαστε και εμείς και η εποχή μας και θα περάσει. Πολλοί είναι αυτοί που δεν ταιριάζουν στην εποχή τούτη. Πολλοί πιστεύουν πως έπρεπε να ζουν άπου στο παρελθόν ή κάπου στο μέλλον.
Γιατί;; Επειδή πολύ απλά οι αξίες της εποχής μας δεν τους καλύπτουν. Ότι και να κάνουν, όπως και να λειτουργήσουν δεν ικανοποιούνται πλήρως. Μερικοί πχ. ψάχνουν αντικειμενικότητα και δεν την βρίσκουν, άλλοι ψάχνουν αναγνώριση, άλλοι ψάχνουν αγάπη, άλλοι ψάχνουν ανθρώπους...πραγματικούς ανθρώπους. Μήπως τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τα ψώνια; Αγοράζω ένα κόκκινο ανοιχτό φόρεμα σήμερα, το φοράω μόνο για τις εξόδους, έχω το μαύρο το κλειστό για τις επίσημες εκδηλώσεις κλπ κλπ. Φίλοι, συγγενείς και σύντροφοι ανάλογοι των εκάστοτε αναγκών μας.
Όπως και τα ρούχα όμως που στην ουσία μας προστατεύουν απο το κρύο, έτσι και οι άνθρωποι μας προστατεύουν απο τη μοναξιά. Δεν είναι ούτε για ομορφιά και γούστο, ούτε για απλά να περνάμε καλά και να δείχνουμε κούλ. Πίνουμε και καπνίζουμε για να δείχνουμε κάποιοι στα μάτια των γυναικών. Έλα όμως που οι γυναίκες δεν το κοιτάνε αυτό και εμείς μετά δεν μπορούμε να κόψουμε ούτε το ποτό ούτε το τσιγάρο... Οι γυναίκες απο την άλλη ντύνονται όμορφα και βάφονται για να είναι αρεστές στους άντρες. Δημιουργούν μια ψεύτικη ομορφιά χωρίς να γνωρίζουν πως κρύβουν μέσα τους μια ομορφιά η οποία δεν μπορεί να συγκριθεί με καμμιά άλλη. Επίσης ένας άντρας που πραγματικά αγαπάει δεν κοιτάει ρούχα και βαψίματα, αλλά την ψυχή.
Υπάρχει λοιπόν τίποτα αληθινό σήμερα; Υπάρχει! Το κρύβουν όμως όλοι πολύ βαθιά μέσα τους γιατί είναι κίτς, έξω απο τη μόδα, εκτός εποχής κλπ. Πόσο βαθιά γελασμένοι είμαστε...
